Rimpels

Mooi blijven…, altijd mooi blijven

Heel voorzichtig haalde ze met het spateltje wat nachtcrème uit het potje, smeerde het op haar wangen en begon het toen, met zachte klopjes van haar vingers, in te kloppen, millimeter voor millimeter huid werd zachtjes ingewreven. Waar anderen mediteren, was dit haar Zen-momentje van de dag. Toen haar hele gezicht netjes was ingesmeerd, spoelde ze het spateltje schoon. Goed schoon. Er zou een microbe crème kunnen blijven hangen om de lading van de volgende dag, volledig om zeep te helpen. Alles moest schoon en fris blijven, zonder vervelende bacteriën.

De crème was duur geweest, maar ze was het waard, meer dan waard.
Ze borg het potje op in het doosje en zette het doosje in de kast. Zorgvuldig en precies, zo kon er niets mee gebeuren.
Pas daarna gunde ze zichzelf een blik in de spiegel: ze was prachtig, wat een stralende huid! Ze glimlachte goedkeurend naar zichzelf.

Haar haar…

Ze was natuurlijk nog niet klaar; nu haar haren nog, haar prachtig lange blonde haar. Het haar dat jongens zich deed omdraaien en fluiten, als ze langs haar fietsten.
100 borstelslagen, elke avond, dat zorgde voor die prachtige glans. Ze borstelde haar haren en vlocht ze. Bijna klaar om te gaan slapen, alleen haar handen nog.
Ze vette ze lichtjes in en stapte in haar bed.

Mooi blijven

“Het was”, bedacht ze “wel een heel gedoe, om mooi te blijven”. Ze werd er soms heel, heel moe van, maar dan hoorde ze weer de stem van haar moeder: “Zorg goed voor je zelf meisje, geen vent wil een vrouw met rimpels” Ze moest toegeven dat daar een kern van waarheid in zat. Dus hield ze het nachtelijk regime vol. Ook als ze er moe van werd. Vandaag werd ze er zo verschrikkelijk moe van… Ze was blij dat ze in bed lag en haar ogen dicht kon doen.

“Het spijt ons” zei de hoofdverpleegkundige tegen de jonge vrouw, “het was volledig onverwacht. Uw grootmoeder is vredig ingeslapen, vannacht. Wilt u haar nog zien?”

De jonge vrouw liep het kamertje in waar haar grootmoeder al zo lang woonde. Even leek het alsof er niets gebeurd was, alsof oma alleen maar even ingeslapen was, maar dat kon natuurlijk niet. Oma zou nooit overdag naar bed gaan! Oma had heel duidelijke opvattingen over wat wel en wat niet hoorde voor een dame. Dat was een van haar vele schattige eigenschappen, net zo als haar ijdelheid, die ze (dat moest ze toegeven) wel een beetje van haar had geërfd. Ze konden samen ook zo heerlijk tutten…
Tranen schoten haar in de ogen. Ze ging naast het bed zitten en streelde liefdevol oma’s gerimpelde wangen.

lees ook; Kerstverhaaltje

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like