Met tegenzin een reus
Dat lange lijf van mij past bij me, ik weet inmiddels niet beter. Maar als ik het voor het zeggen had gehad zou ik er niet voor gekozen hebben. Er zijn namelijk zat momenten waarop ik graag wat korter zou willen zijn.
Als ik als jong meisje bij mijn omaatje ging logeren, mocht ik altijd haar hoge hakken aan. Mijn oma was klein en zocht juist naar lengte. Dat ik oma’s hakken al op jonge leeftijd paste vond ik alleen maar geweldig. Het verdriet was dan ook groot toen ik maar bleef groeien, en ik oma’s schoenmaatje 36 al heel rap ontgroeide.
Dat deel van oma had ik graag mee gekregen. Ik kreeg van oma echter haar dansgenen mee, die zijn in mij en door mij mee-geëvolueerd. Ik ben ook dol op feestjes en dansen vind ik net zo zalig als zij dat vond. Diezelfde feestgenen heb ik ook weer aan onze dochters meegegeven. Leuk dat we dat stukje van oma allemaal met ons meedragen, al hoewel onze dochters liever ook haar geringe lengte hadden meegekregen. Tot hun verdriet kregen ze die van mij.
dat lange lijf van mij
Op elke schoolfoto werd ik standaard naar achter geschoven, ik was veel te lang om vooraan te staan. Met enige regelmaat moest ik mezelf kleiner maken om niet als een staak boven iedereen uit te steken. Als ik nu naar die foto’s kijk zie ik altijd een meisje met gebogen schouders.
En ook tijdens het uitgaan sprong ik vaak in het oog, en ook dat vond ik een stuk minder leuk. Vriendjes die kleiner waren, hakken die ik nooit kon dragen omdat ik al zo lang was. Fijngebouwd en charmant was een droom, en eentje die ik door de jaren heen maar moeizaam los kon laten. In mijn ogen was ik veel, teveel.
Inmiddels ben ik gewend aan het feit dat mensen me vragen om boodschappen op hoge, moeilijk bereikbare plekken voor ze te pakken. En ook mijn vriendinnen vinden me lekker makkelijk terug in een feesttent of kroeg, omdat ik met mijn blonde hoofd en lange lijf overal bovenuit steek. Zelfs hakken draag ik zo nu en dan, als ik er zin in heb doe ik het.
Maar diep in mijn hart? Diep in mijn hart zou er wel een centimeter of 10 af mogen. Zodat ik gewoon wat minder snel in het oog spring. Want ergens onopvallend zijn, zou ik best wel eens willen, maar dat lukt me echt nooit.
lees meer van Cynthia Poen
lees ook eens: de man die rozen plukte
Herkenbaar, ik ben zeker voor mijn leeftijd behoorlijk lang (en slank, zeg maar dun). Ik kan wel met mijn lengte leven, maar het was fijner geweest als de groeistuip in mijn vroege tienerjaren iets eerder was opgehouden.