Massage en het geheugen van het lichaam
Massages. De meeste mensen vinden het heerlijk.
Ze voelen zich een ander mens na een massage. Genieten ervan. Ik? Oef. Nee, massages zijn niks voor mij. Ik heb het drie keer geprobeerd maar ik ben vanaf het moment dat ik op die tafel lig een en al spanning.
op de masssage tafel
De masseur zegt dan steeds: “Probeer te ontspannen” en ik doe mijn best maar nopes. Zodra ik handen op mijn lijf voel: BAM, standje alert. Daardoor is het pijnlijk en kan ik er allerminst van genieten. Mijn collega heeft een tijdlang stoelmassages gegeven en daar heb ik me een paar keer voor opgegeven. De eerste keer was eigenlijk gewoon voor haar en ik bleef tegen mezelf zeggen dat het oké is, je zit op een stoel en je hebt al je kleren aan: niks aan de hand. Maar….surprise, surprise. Ik vond dát wel heerlijk.
Hoe komt het?
Misschien niet zo raar dat ik ontspanningsmassages (het woord is voor mij nogal een contradictio in terminis) niet fijn vind. Toen ik 10 maanden was ben ik gediagnosticeerd met Langerhans Cel Histiocytose. Dit is een ziekte waarbij de Langerhanscellen woekeren waardoor de functie van verschillende onderdelen van het lichaam in het gedrang komen. Ik had het in mijn huid, spieren, gewrichten, hoofd en botten. Vanaf dat ik 11 maanden was tot mijn vierde jaar heb ik chemotherapie gehad. Vanaf dat ik 2 weken oud was, ging mijn moeder al met mij naar de dokter. Vanaf de diagnose tot mijn vierde jaar heb ik chemotherapie gehad. In die periode en ook daarna kwam ik zo’n 1 tot 2 keer per week in het ziekenhuis. Hier waren altijd handen die ongevraagd aan mijn lichaam kwamen en me pijn deden. Aangezien het lichaam ook een geheugen heeft, gaat mijn lichaam altijd op standje ‘alert’ wanneer deze handen voelt. Niet gek en ook wel mooi. Zo hoef je er zelf niet altijd bij na te denken, haha. Ik zie daar de oorzaak van mijn afkeer van massages. En dat is oké en logisch. Geen massages voor mij.
Stoelmassage
Terug naar de stoelmassage. Die vind ik dus wel fijn. Een reden is dat ik mijn kleren aan heb én op een stoel zit dus misschien snel weg kan komen als het me te gortig wordt. Maar dit vind ik dus wel fijn. Ik kan en mag hier ook van mezelf van genieten en eerlijk is eerlijk, ik voel me wel opgefrist na een stoelmassage. Tot nu toe vind ik het alleen oké als mijn collega het doet. Haar ken ik ook natuurlijk dus dat is ook nog ‘veilig’. Misschien dat ik ooit mijn repertoire ga uitbreiden but so far so good. Ontspannen kan ik ook in mijn badje met een boekje en soms nog een kaarsje. En bij Netflix. En met een boek.
lees ook: dieet, laat maar
Ik heb zelf ook chemo gehad. Ik kan je gevoel zeker plaatsen. De eerste 10 keer dat ik een massage kreeg had ik ook een alertheidsreactie. Nu gaat het beter.
Oef. Doorzetter! Ik heb het nu een keer of 3 geprobeerd, met jaren ertussen. De eerste keer vond ik echt een drama. Superpijnlijk en de masseur ergerde zich ook volgens mij, haha. Een brok spanning! Toen snapte ik nog niet waardoor het allemaal kwam, ik kreeg ook geen flashbacks ofzo, dat hoor je ook nog wel eens. Stoelmassages vind ik eerst prima.
Ik heb dystonie. Mijn spieren reageren op alle prikkels, dus ook op aanraking. De therapeut heeft een 100% handen-op-de-rug aanpak omdat het niet anders niks wordt. Dus massages zijn ook niet bepaald aan mij besteed :)
Gelukkig werkt een lekkere bak thee op de bank voor iedereen wel:-)
als je van thee houdt tenminste ….:-)
Interessant ja. Vroeger heeft een dokter mij ook ongevraagd pijn gedaan en de fysio ook. Ik zit in een rolstoel en kan dus niet lopen, maar daardoor ben ik er huiverig wie er tegen mijn benen en voeten aan lopen. Nooit angst voor gehad vóór die ene dokter.
Ja, dat is ook heel bijzonder. En ja; ik denk dat jouw lichaam ook aangeeft dat iets niet oké wanneer er iemand tegen je benen en voeten aanloopt.
Beste heftig wat je hebt meegemaakt en dat laat sporen achter. Ik kan zo ontspannen dat ik bij de schoonheidssalon gewoon lig te snurken erg he
Oh, wat heerlijk zeg! Beetje jaloers wel:-)
Als je het niet fijn vind zie ik geen reden om het te doen. Je moet al zoveel in het leven. Gemasseerd worden lijkt me bij uitstek iets dat je best kunt overslaan.
Precies. Ik kan me op een andere manier prima ontspannen:)
Ja, achteraf gezien was het allemaal best heftig. Op het moment zelf vond ik het allemaal niet heel bijzonder, ik deed gewoon wat me opgedragen werd en of dat nou in het ziekenhuis was of niet…..dat is het mooie van kind zijn; nog geen referentiekader hebben. En nee, er zijn meer mensen die er niet van houden, merk ik nu:-)
nou ik moet er ook niet aan denken eerlijk gezegd haha maar dat komt ook omdat ik extreem mager ben en aangeraakt worden vind ik niet fijn en doet ook pijn dus ik pas!
Haha, grappig. Op een collega na, die er ook niks van moet hebben, kende ik niemand die dat ook helemaal niet ziet zitten. Leuk om te lezen dat er dus nóg meer mensen zijn:-)