Makke schapen. Door Anneke de Jong
Wat hebben we destijds geschopt tegen de opvattingen van onze ouders, de gevestigde orde en alle andere die de normen en waarden van onze samenleving al eeuwenlang in stand hielden. Geen spaan bleef er over van de heilige huisjes der zedeprekers. En wat hadden we succes. Ineens was iedereen homoseksueel, of minstens bi of mono. Zelfs Monique van der Ven droeg haar steentje bij met haar rol als Eva in de film ‘een vrouw als Eva’. De zin van haar tegenspeelster Maria Schneider: ‘it’s your own rotzooi’ brul ik af en toe nog steeds. Vaak te pas maar nog vaker te onpas. Gewoon omdat het zo lekker bekt.
En toen werd het stil. Opvallend stil zelfs. Want ineens was alles bespreekbaar. Geen enkel onderwerp was nog aan te vechten. De lol was eraf. De lange haren van de jongens werden gemillimeterd en in de prullenbak gedumpt. De meiden hadden hun geëmancipeerde doelen bereikt en haalden hun beha’s weer uit de kast. En de homo’s volgden hun voorbeeld.
Er brak een immens saaie periode aan waarin we weer over gingen tot de orde van de dag en… waarin we in slaap sukkelden.
Eindelijk weer makke schapen om te hoeden…
Maar niet iedereen! De mensen van de regering hadden met argusogen de ontwikkelingen gevolgd en haalden opgelucht adem. Eindelijk weer makke schapen om te hoeden. Nog een zo’n onrustige periode, dat zou de economie maar schaden. Maar tegelijk rees ook de vraag: hoe houden we de kudde slapend? Hoe zorgen we weer voor makke schapen?
Die vraag was toen niet aan mij om te beantwoorden. Ik was net zoals veel anderen met mij heerlijk ingedut. Nagenietend van de behaalde successen. Pas toen ik -misschien te vroeg- wakker werd zag ik dat de regering zelf het antwoord op de vraag gevonden had. Een antwoord dat de Romeinen overigens al veel eerder hadden ontdekt: geef het volk brood en spelen.
Hoe effectief dat is gebleken zie ik dagelijks om me heen. Mensen die de hele dag, waar ze ook zijn, op een schermpje zitten, liggen of lopen te kijken terwijl ze met hun vingers vliegensvlug over de toetsen glijden. Geen oog meer hebbend voor bijvoorbeeld de vier roofvogels die ik gisteren uiterst traag en majestueus boven een boerderij zag cirkelen.
Is het omdat ik zelf niet zo’n ding heb dat ik de stupiditeit ervan zo scherp ervaar?
Geen idee! Het enige wat ik weet is dat ik mezelf heb afgevraagd of, als ik die mensen tien jaar geleden gevraagd zou hebben: houd jij het voor mogelijk dat jij over tien jaar de hele dag zittend, liggend of lopend op een schermpje tuurt, ze me dan aangekeken zouden hebben alsof ik niet goed bij mijn hoofd was? En dan had ik ze nog gelijk gegeven ook.
makke schapen
Helaas heb ik het tij niet mee. Het wachten is op het collectief ontwaken.
Pas dan kunnen we weer heerlijk overal tegenaan gaan schoppen.
©Anneke de Jong
lees ook : over protocollen gesproken
Mooi en confronterend stuk, zei ze terwijl ze op haar telefoon ligt te kijken. Maak me daar ook meer dan ik zou willen schuldig aan
Ik vind het vooral opvallend als je tegenwoordig op een terras of restaurant zit en mensen in plaats van met elkaar praten, met hun telefoon bezig zijn.
Je hebt wel een punt. Het is best zorgelijk als mensen als zombies de hele dag maar op zo’n schermpje zitten te turen….
Denk dat heel veel mensen zich hieraan schuldig maken. Maar ik vind het zelf soms wel eens fijn om ff niet op schermen te kijken en van de natuur te genieten.
Ik ben inderdaad ook schuldig, althans als ik thuis ben, zit ik eigenlijk altijd wel met mijn mobiel in de hand. Ben ik onderweg, dan maal ik er gelukkig totaal niet na en gebruik ik mijn mobiele alleen om even snel een foto te maken. Dan lukt het me prima om een tijdje zonder mijn mobiele door te komen.
Mooi geschreven, velen zitten inderdaad continu op hun telefoon te turen en ik maak me er ook weleens schuldig aan. Vaak leg ik hem bewust weg/aan de kant bij bepaalde activiteiten.
Je kan inderdaad zien dat iedereen tegenwoordig achter een schermpje zitten het is de nieuwe verslaving
Knappe post! schud me ook even wakker! Ja waar is de tijd dat we voor alles vochten, waar we geen kuddedieren werden! Nu zijn we vervreemd aan het raken van alles zelf soms van onze vrienden die van real life naar online vrienden gaan! pff wat een evolutie!