laat los wat je niet kan veranderen...

Laat los, zeggen ze dan…

Laatst las ik een blog van iemand die ik oppervlakkig ken. Ze beschreef daarin een situatie, waar ze de grootste moeite mee had. En toen zei ze tegen zichzelf:” wat leer je je cliënten? Laat los wat je niet kan veranderen” Die woorden gaven haar kracht.

Zulke uitspraken schieten bij mij altijd in het verkeerde keelgat. En omdat ik de dame kende, trok ik mijn toetsenbord al naar me toe, om haar een mail te sturen, waarin ik zou uitleggen wat een onzin dat nu toch is: laat los…kom op zeg!

Laat los…nou even dan

Maar ik word toch een dagje ouder en vreemd genoeg ook milder. Ik schoof het toetsenbord weer op zijn plek. In plaats van de ander de maat te nemen, zou ik natuurlijk mezelf de maat kunnen nemen. Waarom irriteert de opmerking laat los wat je niet kan veranderen, mij zo? Ik richtte de spiegel naar binnen.

Ik besprak mijn laat los probleem met manlief die regelmatig colleges filosofie volgt. Hij knikte tevreden: een goede stoïcijnse houding. “Noem jij dat, maar goed mopperde”, ik. Voor mij betekent het suf achter de feiten aanlopen. Ooh… gaat de wereld aan vervuiling ten onder? Kan ik toch niet veranderen, dus ik neem niet eens meer de moeite mijn rommel in de prullenbak te gooien.
Gaat mijn man voortdurend vreemd? Tja dat heeft ie van zijn vader, die deed dat ook. Doe je niks aan, zo-is-ie-nu-eenmaal…

Het is zo totaal niet strijdbaar. Voor je de strijd opgeeft, soms kan dat inderdaad niet anders, moet je diepgaand onderzocht hebben of de situatie inderdaad onveranderbaar is.
Moet je al je creativiteit aangewend hebben om vastzittende problemen los te wrikken en weer vlot te krijgen. En als dat echt niet lukt, dan kun je met opgeven hoofd en rechte rug loslaten. En dan moet je dat ook doen. Maar pas dan.

Zin in iets heel anders? Lees dan eens: op de markt staan