loslaten
‘Loslaten’, het woord op zich zegt me niets. Nou ja, niets, dat is niet helemaal waar. Ik heb wel eens iets losgelaten. Onvrijwillig weliswaar zoals laatst toen ik het stuur van mijn fiets losliet omdat ik in een over het hoofd geziene kuil reed en wel los moest laten omdat ik anders met mijn hoofd tegen het asfalt kletterde. Is dat het misschien? Is loslaten bedoeld om erger te voorkomen?
Als ik nu kinderen had dan wist ik het vast wel. Regelmatig hoor ik moeders tegen elkaar zeggen: ‘je moet ze loslaten’!
Heb je net met veel moeite talloze pedagogische vaardigheden ontwikkeld om het een beetje gezellig te houden in huis, vertellen zij jou doodleuk dat ze op kamers willen.
Ik heb geen kinderen, en dus hoef ik ze ook niet los te laten. Bovendien, welk ‘erger’ zou ik daarmee kunnen voorkomen? Dat ik alleen met mijn lief achterblijf?
Ik ben er gewoon niet goed in, denk ik, in loslaten. Of juist wel en laat ik te veel los? Gooi ik alles meteen maar overboord om mijn rustig kabbelend bootje te behoeden voor het omslaan. Ben ik bang soms voor woeste zeeën?
Ja!
Ik heb niet de drang om alles te moeten doen om het ‘te hebben gedaan’. Voor mij geen bungeejumpen, oceaan duiken, fierlewippen (geen idee wat dit is, ik heb het net zelf verzonnen en vind het een leuk woord), reizen naar Bali, en weet ik veel waar je tegenwoordig allemaal achteraan moet hollen. Omdat ik die drang niet heb kan ik dit alles zomaar onbekommerd los laten. En het erge dat ik daarmee voorkom is het verstoren van mijn rust. Want dat is waar ik van houd. Een ongelooflijke saaiheid heeft zich de afgelopen jaren in mijn bestaan genesteld. Ik ben er dol op! Ik koester het. Het is wel het laatste wat ik los wil laten. Ik denk wel eens: het komt vast door het kind in mij. Dat houdt niet van verantwoordelijkheid. Dat wil openstaan voor alles waar het zich over verwondert. Dat wil de wereld inkijken met een blik, ontdaan van vooroordelen.
Om iets los te kunnen laten moet je het eerst hebben omarmd. Vastgepakt met alles wat je in je hebt. Tegen je aan hebben gedrukt, zo stevig dat het een deel van jezelf is geworden.
Als dát kind tegen mij zou zeggen: ‘ik ga op kamers!
Dat het zich los scheurt uit mijn eigen lijf. Dat er dan een gat ontstaat, een leegte in heel mijn wezen.
Dan begrijp ik heel goed wat loslaten is.
lees ook : hervoelen
©anneke de jong
Loslaten is ook niet het mijn ding.Helaas moeten we er soms echt aan onderwerpen
Loslaten is een apart concept. Ik heb er nog niet echt mee te maken gehad. Kleine dingen loslaten gaat me wel makkelijk af als ik merk dat het me geen profijt in het leven geeft.
Mijngod, ik ben dus helemaal niet goed in loslaten. Kinderen heb ik nog niet, maar verder is er ook genoeg los te laten. Ik hoef gelukkig ook niet overal achteraan te hollen, hou op zich wel van een saai bestaan. Maar soms vliegt het me toch naar de keel, al die dingen die ik vanwege mijn ziekte moet loslaten.
Prachtig beschreven en erg herkenbaar! Een artikel dat dit moment op de juiste fase in mijn leven zichtbaar is. Bedankt Felice :)
Fijn om te horen dat het je raakt. Ik hoop dat het jou een beetje kracht of steun geeft.
deze is niet van mij…. deze is van Anneke
Dit is 1 van de moeiijkste dingen in het leven… loslaten wat je dierbaar is.
Wederom weer mooi geschreven!
dank je Britt
Hilarisch stukje!