Leven met een onzichtbare vijand, wennen aan Corona
Dit is nieuw in mijn leven: een onzichtbare vijand
Langzamerhand begin ik er aan te wennen, dat mijn sociale agenda leeg stroomt.
Die leuke afspraak met mijn vriendin om samen een kop koffie te gaan drinken. Die gezellige afspraak met mijn fantastische oud-collega, die ik al weer veel te lang niet gezien heb. Nou het zal nog wat langer duren…
Dat tripje met dochterlief naar Parijs, waar we ons al maanden op verheugden…ach we kunnen nu nog veel langer voorpret hebben, niet waar?
Vreemd, die onzichtbare vijand die overal is
Heus ik wen eraan dat we nu minder dingen kunnen doen dan anders. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik mijn moestuin heb en geloof me: hij heeft er nog nooit zo mooi uitgezien.
Maar waar ik maar niet aan kan wennen, is dat de vijand zo onzichtbaar is. Ik spreek niet af met mensen omdat we over en weer niet van elkaar weten, of we niet toevallig – ondanks al onze voorzorgsmaatregelen – toch niet besmet zijn.
Natuurlijk wil ik een ander niet besmetten, het idee!! Dus daarom houd ik mij aan alle voorschriften.
Maar ik weet niet of ik besmet ben. Ik kan dit virus bij me dragen zonder dat ik er maar een centje pijn van heb. Hetzelfde gaat op voor mijn gelieven en vrienden…
We weten het niet. De allernoodzakelijkste boodschappen halen, kan er in principe voor zorgen, dat ik ineens gastvrouw wordt voor een coronavirus, en dat geeft zo’n onbehaaglijk gevoel.
ik ben geen angstig type
Over het algemeen ben ik geen angstig type. Ik kan ook niet zeggen dat ik nu zo bang ben. Eerlijk gezegd, voor mijzelf ben ik helemaal niet bang. Het zal wel naïef en kortzichtig zijn, maar ik denk: onkruid vergaat niet
Wat mij benauwd, is dat er onder ons een gevaarlijk vijand zit, die wij niet kunnen zien, horen, voelen of ruiken. Daar kan ik maar niet aan wennen…
Zo moeten mensen zich voelen die in dictatoriale staten leven, waar de regeringen, haar burgers aanmoedigt om elkaar zoveel mogelijk te verraden…
Van die samenlevingen waar je nooit weet wie je wel en wie je niet kan vertrouwen en waar je dus je mond maar houdt.
Nou ja, als dit alles voorbij is, is deze kennis een goede reden om bv Amnesty eens beter te gaan steunen.
lees ook: slaapproblemen oplossen
Ik volg zeker de voorschriften, lijkt me ook niet meer dan normaal. Ik moet ook zeggen dat het al aardig gewoon en normaal aanvoelt. Ik ben er aardig aan gewend.
Je gevoelens zijn heel herkenbaar. Ik heb een angststoornis, maar was eigenlijk in het begin helemaal niet zo bang voor het virus. Wat ik echter veel enger vind dan het virus zijn de mensen die lak hebben aan de maatregelen. Hier in de straat werd afgelopen week nog gewoon een schijt-aan-corona-feestje gevierd.
Ik ben er nu wel aangewend en me draai gevonden. We volgen de regels heel strikt op
Ik merkte wel dat ik de eerste drie weken gewoon onrustig werd als ik buiten kwam, inmiddels weet ik dat het gewoon kan en kan ik ook gewoon weer van mijn rondje genieten. Gelukkig wonen we hier in een rustige omgeving en is het gewoon mogelijk.
Het is voor iedereen heel erg wennen. Vooral de nieuwe manier van hoe je moet socializen met elkaar op 1,5 meter afstand.
Het is inderdaad wennen. Ik merk wel dat ik persoonlijk de eerste twee weken echt heel voorzichtig was met alles en dat dat nu wat begint af te nemen.. Dat is natuurlijk niet goed want de maatregelen zijn er niet voor niks.
Wat ik ook opmerk is hoe gemakkelijk een mens zich aanpast. Ben nu toch al vier weken niet in de kroeg of op restaurant geweest, normaal niet denkbaar en nu gaat het vanzelf.
Ik volg de richtlijnen goed op, al is het als thuisverpleging moeilijk om de social distance te bewaren maar ook hier ben ik heel voorzichtig met mondmasker, schort, en handschoenen! We kunnen ons best maar doen dat deze hel zo snel mogelijk voorbij is en ja ik ben ook heel blij met men tuintje! ik kan lekker buiten komen zonder ik mensen ontmoet.
Ook ik volg de richtlijnen. Maar ik denk dat als je met een vriendin wil afspreken die in de buurt woont dat jullie best samen op gepaste afstand kunnen wandelen? Zelf spreek ik met niemand af.
ja hoor, ik heb 1 vriendin om de hoek en wij wandelen 1 x per week op gepaste afstand en dat gaat prima. helaas wonen al mijn andere gelieven vele hoeken bij mij vandaan
Ik hou me ook netjes aan alle voorschriften en vind dit niet meer dan normaal. laten we er nu allemaal even hard voor werken, des te eerder kunnen we hopelijk weer bij al onze geliefden op bezoek en kunnen de afspraken weer door gaan.
tuurlijk houden we ons aan alle voorschriften…daarom pak ik ook niet de trein naar mijn kinderen. Immers: alleen reizen als het nodig is…Maar moeilijk vind ik het soms wel