leven in een klein huis...

manlief en ik, in een klein huis in Parijs

De woningnood, zeggen sommige bronnen, waaronder de Correspondent, komt niet door een gestegen vraag naar woningen, maar door een gestegen vraag naar ruimte.
In de vijftiger jaren ( ja van de vorige eeuw) vond men 80 vierkante meter voor een gezin met twee kinderen, plek genoeg… Daar zou je het nu niet meer voor doen….

Al die grote huizen, zeggen milieu deskundigen, zorgen voor enorm veel vervuiling. Ze moeten allemaal, maar verwarmd ( en gekoeld ) en verlicht worden. We zetten die huizen vol met spullen, die later natuurlijk weer in het milieu terecht komen. Echt waar een klein huis is veel milieuvriendelijker dan een groot huis !

Manlief en ik woonden in een groot huis, drie verdiepingen hoog maar liefst 150 vierkante meter.
Dat is best een boel. Ons huis in Arnhem is kleiner, wat moeten twee mensen met zoveel ruimte. We krompen in naar 110 vierkante meter.

Maar hier, in Parijs leven we pas echt klein, 78 vierkante meter. Nou ja…klein, zeventig jaar geleden had ik hier met twee kinders in kunnen leven. Daar moet ik eerlijk gezegd niet aan denken. Maar ik weet dat op dit pleintje echt wel gezinnen met twee kinderen zijn die op deze oppervlakte wonen. Voor Parijs heel gewoon. Woonruimte is hier schaars.

samenleven in een klein huis

Het is een beetje lastig te zeggen, hoe ik het ervaar om met manlief samen in zo’n klein huis te leven. Immers, dit is niet ons huis. Was dat wel zo geweest dan had ik het heel anders ingericht. Met meer ruimtes waar een ieder zich in terug kon trekken. De vele ingebouwde kasten in de hal had ik zo gelaten.

Het heerlijke van zo klein wonen is dat ik weinig spullen heb. En dus is alles razendsnel opgeruimd. In een klein huis zijn ook minder plekken (zelfs met veel kasten)waar je iets kan neerleggen en vervolgens kan kwijtraken. Wonen in een klein huis geeft je hele veel extra tijd. Het is snel schoon, je hebt weinig troep. En je moet goed nadenken wat je naar binnen sleept.

Zo zag ik van de week in een kringloop winkel een schat van een kannetje. O wat een lief kannetje was dat. “Zal ik?”, vroeg ik manlief, die in zo’n geval altijd ja zegt. Maar dit keer zei hij: “waar wil je het voor gebruiken?”

Daar moest ik het antwoord op schuldig blijven…..”Doe dan maar niet…”, zei hij.
Kijk, dat is ook leuk aan een klein huis. Je moet nadenken wat je er gebruikt en nee zeggen als het geen functie heeft…Ook al is het nog zo’n schattig kannetje.

lees ook eens: het dillemma van de plastic knijper