Leven als pensionado in Parijs, een verslag.

een leven als pensionado, dat is een heel leuk leven.

Ze zeggen dat je je leven twee keer in kan richten. Als je van de middelbare school afkomt en als je met pensioen gaat.
Leuk geprobeerd, maar het is natuurlijk onzin. Toen ik van de middelbare school afkwam, had ik natuurlijk kunnen bedenken dat je met een exacte studie meer kan verdienen dan met het bestuderen van geschiedenis (tenzij je Maarten van Rossum bent). Maar mijn uitgesproken talenpakket, liet geen ruimte voor wiskunde. Dus dat was een onmogelijke keus geweest.

Hetzelfde probleem doet zich 48 jaar later voor. Hoeveel valt er te kiezen als je van iets-meer-dan-AOW leeft? Natuurlijk nog steeds van alles, maar het lijkt me dat die luxe-cruise-om-de-wereld er niet meer in zit.

De kunst van het leven, heeft iemand wel eens tegen me gezegd, is er met de middelen die je hebt iets leuks van maken. En zo is het maar net. Je kan niet worden wat je wil en dat is helemaal niet erg.

Het laatste stukje voor je pensionado bent

Het laatste stukje naar je pensioen toe, is een raar en lastig stukje, je doet een heleboel dingen voor het laatst en dat voelt toch raar. Mij bekroop voortdurend het gevoel: ben ik niet wat vergeten, heb ik echt alles gehad? Voor manlief was het nog lastiger: als zelfstandig architect moest hij ook zelfstandig zijn kantoor opdoeken. En dat valt niet mee. Als hij op dat moment zijn leven had kunnen inrichten zoals hij dat wilde, had hij beslist gezorgd dat het op een nacht gebeurde, als hij lekker lag te slapen.

De onverwachte en ongekende luxe van….

Enfin als al dat gedoe achter de rug is, ontdek je ineens dat je iets hebt waarvan je het bestaan niet vermoedde: je hebt tijd
Wat een ongekende luxe is dat! Zomaar tijd, zonder deadlines. Gewoon tijd om te niksen, te lummelen, te genieten.

Hoe kom je erbij om naar Parijs te gaan?

Ons plan om als we gepensioneerd zouden zijn naar Parijs te gaan, was al heel oud. Meer dan vijftien jaar geleden zaten we op een  lief pleintje in Versailles te eten. Het eten was heerlijk en niet eens heel duur. Om ons heen kwetterde het Frans gezellig. “Als we gepensioneerd zijn, gaan we hier een tijdje wonen”, zei ik tegen manlief, die net het laatste hapje van zijn Baba au rhum nam.
“Goed idee”, zei hij zijn lippen aflikkend. En zo was ons idee geboren.
Het bleef al die jaren bij ons, zonder nu echt een groot idee te worden, maar het werd wel een diep geworteld idee. We zeiden het af en toe tegen elkaar. En wat belangrijk is, we zeiden het ook tegen anderen. Dat hielp met het wortelen van ons idee.

Mocht jij nu ook nog een jaar of vijftien van je pensioen afzitten (tien is ook goed) het is geen slecht idee om een plan te hebben. Geen groot en ingewikkeld plan, maar een simpel plan. We gaan een half jaartje in Versailles wonen, dat is al genoeg.

Begin je pensionado leven met een groots gebaar

Ik verklaarde mezelf voor helemaal gestoord ( en mijn omgeving waarschijnlijk ook) dat we de dag van de pensionering verhuisden en twee weken later in de trein naar Parijs stapten.
Toch is dit echt de beste manier! Begin je pensionado leven met een groots gebaar.

Een plek vinden om te wonen.

Het is niet zo makkelijk om in Parijs een plek te vinden om wat langer dan een gemiddelde vakantie te wonen. Het verhuren een expats wordt behoorlijk lastig gemaakt en wil je je als expat vestigen, moet je  kunnen bewijzen dat je daadwerkelijk in Parijs gaat studeren of werken.

Dagenlang achter de computer ( alsof je als aanstaand pensionado niet genoeg te doen hebt) blijven zoeken, blijven proberen. Op een gegeven moment had ik een schat van een appartement, twee kamers midden in Montmartre en nog betaalbaar ook! Drie weken voor we weggingen zeiden ze het af.

Je plannen bijstellen.

Het in Versailles wonen had ik inmiddels opgegeven: daar was echt geen woonruimte te vinden die betaalbaar was en groter dan een bezemkast. Parijs schijnt de duurste stad ter wereld te zijn om te wonen. Nou ik geloof het!
Het romantische idee van midden in Montmartre wonen, liet ik ook los. Ik ga niet graag failliet. En zo weken we uit naar de banlieue’s van Parijs. We vonden een plek in de banlieue Pierrefit sur Seine.
En vergis je niet: die voorsteden zijn bepaald niet klein!

Wat ga je doen en een doel hebben

Steeds als mensen me vroegen, wat ga je daar doen, zei ik: “dat zie ik wel, dat merk ik wel als ik daar ben. Maar ik wil in ieder geval goed Frans leren spreken”
Ik ben ervan overtuigd dat dat echt de meest doeltreffende houding is om het leuk te hebben. Kijk wat de omgeving je biedt en zorg dat je een duidelijk doel hebt. Dat laatste geeft de dagen dan toch een beetje richting.

De pensionado gaat op cursus in Parijs

De eis die we onszelf hadden gesteld: leer Frans, bleek een goede. Het lukte on niet.
Fransen zijn heel vriendelijk en heel beleefd, maar meer dan een praatje bij de lift zit er niet in.
Daar leer je geen Frans van. En alhoewel we braaf onze Franse lesjes maakten in Duo Lingo, hadden we toch het gevoel dat we niet echt opschoten.

Laten we op cursus gaan, stelde ik manlief voor, dan motten we wel Frans spreken. Hij was het dapper met me eens (zijn Frans is nog beroerder dan het mijne)

We stapten het buurthuis om de hoek binnen en wisten een telefoonnummer te bemachtigen van een organisatie die Frans geeft voor buitenlanders. Weet je hoe boeiend het is om eens de buitenlander te zijn? Heel erg leerzaam, ik kan het iedereen aan bevelen.
Dinsdag hebben wij daar een gesprek. Ondertussen lukte het ons ook een adres te vinden waar allerhande cursussen gegeven worden.

 Iets doen wat je niet kan

Manlief gaf zich op voor een cursus schilderen, wat hij best een beetje kan. Maar goed, zijn Frans is wel heel basaal. Ik ga een cursus tekenen doen, wat ik echt helemaal niet kan. Maar goed, ik spreek een beetje Frans.
Zo hebben we allebei even veel hobbels en houden we het leven als pensionado in Parijs spannend