klimaatspinsels
‘Daar zijn de wolken,’ wees hij. ‘En daarachter staan de sterren.’ Hij zei het rustig. Meer in zichzelf dan tegen mij, had ik het idee. We lagen op onze rug onder een boom. Het was voorjaar. De takken waren nog kaal zodat er voldoende doorkijkzicht was. Ik wist dat ik niet hoefde te antwoorden. Dat ik niet hoefde te zeggen dat er naast de sterren ook planeten waren en manen en zwarte gaten en dat er daar ergens heel ver hier vandaan misschien wel andere melkwegstelsels waren met, wie weet, nog een bewoonde planeet. Of zelfs meerdere. Zou het leven zich daar dan op dezelfde manier hebben ontwikkeld als hier? Het zijn gedachten die ik niet eens tot het einde toe uit kan denken tot een bevredigend antwoord, simpelweg omdat zo veel niet te bevatten is.
het leven
Dat begint al bij mezelf: ik leef, ik ben geboren uit een vader en een moeder en zij ook weer uit een vader en een moeder en dat tot in een eeuwigheid terug. Maar ergens moet er ooit voor het eerst iets zijn ontstaan van waaruit leven ontstond. Maar wat is dat iets dan? En onder welke condities kon dat uitgroeien tot iets wat zich kon gaan bewegen en uiteindelijk zelfs zelfstandig denken. Hoe kon het zijn dat er niet alleen de mens uit ontstond maar ook talloze andere levensvormen? En waarom dan werd de een adelaar en de ander worm of mens? Of bloem?
het maakt me duizelig
Het maakt me duizelig. Hoe is het mogelijk, denk ik ineens, dat ik het elke dag maar zo gewoon vind dat ik mij van dingen bewust ben? Dat ik loop, fiets, lees, praat met andere mensen. Dat ik naar mijn werk ga met miljoenen andere mensen. Dat ik in de trein met andere mensen praat in dezelfde taal. Dat wij allemaal iedere dag opnieuw bewegen, ons bewust zijn van wat is om ons heen en dat we ons nooit afvragen hoe dit kan en of dit eigenlijk helemaal niet zo gewoon, maar heel heel erg bijzonder is.
Leven is vergankelijk. Dat kan ik met zekerheid zeggen. Naarmate de jaren voorbij gaan word ik ouder en op een gegeven moment begint het verval. Dat is niet alleen bij mij. Het is ook bij de man die naast mij ligt onder de boom. Hij, die met zijn eenvoudige constatering over wolken, mij aan het denken zette. Of het nu een boom is of een adelaar. Ieder heeft zijn eigen levensduur die eindig is. En toch raken we niet op. Maar dat dit wel degelijk kan gebeuren bewijst de geschiedenis. Lang geleden liepen er, waar wij nu liggen, dinosauriërs en mammoeten. Zij zijn er niet meer omdat zij wel opraakten. Hun leefgebied bracht hen niet langer wat zij nodig hadden om verder te leven.
Hoe is het met ons leefgebied? Brengt het ons genoeg van wat
wij nodig hebben om niet uit te sterven? En hoe lang nog? Is dat iets waar we
zelf wat aan kunnen doen?
Je hoort zoveel over veranderingen in het klimaat tegenwoordig. Je ziet of
hoort de gevolgen elke dag. Misschien, als wij vanaf nu elke dag denken hoe
bijzonder leven eigenlijk is. En hoe uniek! Dat kan het toch niet anders dan
dat wij er alles aan zullen gaan doen om de condities die ons ‘leven’ mogelijk
maken blijven bestaan.
Want zeg nou zelf: lege onbewoonbare planeten, daarvan zijn er toch al meer dan genoeg.
Een mooi onderwerp om over te filosoferen. Ik denk dat velen te weinig stil staan bij het effect van onze leefstijl op de aarde.
Dank voor jullie mooie en lieve reacties. Dat inspireert mij dan weer om lekker door te schrijven.
warme groet, Anneke
Super mooi geschreven. Jij schrijft altijd leuke blogs. Heb het met veel plezier gelezen.
Goed om hier bij stil te staan. Probeer zelf nu ook mijn steentje bij te dragen met een veganistische leefstijl. Als iedereen een beetje doet, hebben we wellicht toch nog invloed.
Als kind kon ik uren met dit soort vragen bezig zijn, tegenwoordig betrap ik mijzelf erop dat ik te vaak dingen als vanzelfsprekend beschouw, terwijl het dat natuurlijk helemaal niet is. Je blog is wat dat betreft inderdaad wel een eyeopner.
mooi geschreven ik probeer er wel aan mee te werken maar zolang niet iedereen er wat mee doet zie ik het somber in
Absoluut, we moeten blijven denken aan hoe uniek het leven is. Ik probeer ook zeker zuinig om te gaan met de aarde, ik wil mijn kinderen ook een toekomst geven.
Prachtig geschreven. Zeer inspirerend, het laat mij nadenken over de gewone dingen in het leven en hoe wij soms alles maar voor lief nemen.
Interessante levensvragen, goed om er eens bij stil te staan.
Mooi blog en o zo waar!