Leugentje om bestwil.
is een leugentje om bestwil, het beste wat je kan doen?
In een van mijn vorige blogs vroeg ik me af, waarom we zo moeilijk tegen elkaar zeggen wat we denken. Of zeggen wat gezegd moet worden. Je steunt, was mijn betoog, je lijnende vriendin niet door begripsvol te knikken, als ze op het terrasje toch appeltaart Met slagroom bestelt.
Een van de lezers merkte op, dat het lastig is, je wil iemand ook niet kwetsen. En dat is zeker waar.
Het heeft totaal, maar dan ook totaal geen zin, iemand een slag voor haar hoofd te geven en dan te roepen: het is voor je eigen bestwil!!!!
Dus dan maar een leugentje om bestwil?
Niet willen kwetsen is heel mooi en dat meen ik oprecht. In deze tijd waarin de ene bubbel
(blijf van mijn tradities af) de andere bubbel ( weg met zwarte Piet) meent te mogen uitmaken voor rotte vis, is het een streven wat we met elkaar veel aandacht zouden moeten geven. Alleen daar gaat een leugentje om bestil ons niet helpen….
Niet willen kwetsen maar niet willen verhullen: dat is om met Shakespeare te spreken, the question.
Uit angst om te kwetsen helemaal niks zeggen, is de oplossing niet. Dat is dan toch een leugentje om bestwil waarmee we de misvatting voeden. Daar lossen we niks mee op.
Dat moeten we ons voor ogen houden. Botweg roepen: “mens laat die taart staan!!” maakt geen vrienden, het kan zijn dat je vriendin de taart laat staan, maar de sfeer is naar de maan. Glimlachend knikken als zij meer eet dan ze zou moeten doen, helpt haar niet met haar gewichtsprobleem
De oplossing moet halverwege liggen. Dat vond ik persoonlijk een lastige: ik ben helaas nogal eens van de rechte lijn. Maar toch vond ik in dit geval een oplossing: Stel voor een stuk taart te delen.
Helemaal geen spectaculaire oplossing hoor. Dochterlief en ik delen al jaren een saucijzenbroodje: we zijn er dol op, maar weet je hoeveel calorieën er in zo’n ding zitten?
Zo en nu ga ik nadenken over andere situaties waarin eerlijk zijn beter is, maar verd* lastig
lees ook eens: denken over geluk
Ik ben eigenlijk altijd eerlijk. En soms doet het mensen een beetje pijn, of schrikken ze ervan. Maar uiteindelijk zeggen al mijn vriendinnen dat ze er zo blij mee zijn, dat ze ook altijd weten dat als ze mij wat vragen, dat ze dan de waarheid te horen krijgen.
Ik geloofde altijd in eerlijk zijn, maar na al die jaren denk ik nu dan toch dat het soms ook best ok is om niet helemaal eerlijk te zijn. Of gewoon niet eerlijk. Dat kan verschillende redenen hebben. Ik ga hier weer eens op broeden. Interessante die mij toch weer prikkelt.
Ik ben ervoor om de waarheid op een zachte manier te vertellen!
Eerlijk zijn is voor veel mensen lastig. Wat dat betreft heb ik helaas niet echt een filter en zeg ik gewoon wat ik denk en ben ik zo goed als altijd eerlijk. Iets wat me niet in dank word afgenomen altijd maar ach zo is de aard van dit beestje nu eenmaal
Goed dat je dit aanhaalt, ik vind een leugentje om bestwil ook slecht, ik hoor liever (de soms pijnlijke) waarheid dan een leugentje!
Haha, ben net een boekje aan het lezen dat dit onderwerp ook aanhaalt: De ultieme fuck-it methode
Aanrader!
Er is gelukkig ook nog heel veel mogelijk tussen roepen ‘Mens laat die taart staan!’ en glimlachend toekijken ; )
Ik ben altijd wel voorzichtig met mijn reacties, zeg niet zo maar wat, maar ben wel van de eerlijkheid. Het is lastig.
oh dan heb je aan mij een verkeerde want ik zeg letterlijk alles recht voor zijn raap!! als ik je niet mag, als je iets aan hebt waarvan ik denk uuuhh serieus haha ect en ik verwacht ook van andere dat ze dat andersom doen want beter gekwetst door de waarheid van getroost door een leugen