Belofte

leeg scherm

Laag boven de horizon draagt de lucht een belofte met zich mee. Wonderlijke kleuren rood en oranje spreiden zich uit over de velden. Er zijn geen andere geluiden dan die van vogels. Deze vroege ochtend heeft iets breekbaars. Vliegtuigstrepen als breuklijnen. Vanuit mijn raam kijk ik er naar. Ik hoef geen woorden toe te voegen. Het is!

Wat is een stad zonder mensen? Wat als ik hier alleen zou zijn? Wat als ik de laatste mens zou zijn op deze schitterende planeet. Zou deze schoonheid dan genoeg zijn wanneer ik haar met niemand meer kan delen? Het zijn dit soort vragen die mij ongevraagd te binnen schieten. Vragen waarop geen zinnig antwoord mogelijk is omdat ik mij de omvang ervan niet eens kan voorstellen. Het is groter dan ik. Terwijl ik verder mijmer over vraagstukken welke meer vragen dan antwoorden oproepen, klimt de zon hoger en verdwijnt zij in een wolkenband die vanuit het westen is komen opzetten. Tegelijk dringen ook de aardse geluiden weer de kamer binnen. Een vuilniswagen leegt containers vol afval van de moderne mens. Een auto neemt gas terug voor de rotonde. Ergens is iemand aan het stofzuigen. Een vliegtuig vliegt over. Aan het geluid is te horen dat het net is opgestegen van de luchthaven, zo’n twintig kilometer verderop. Vertrouwde geluiden. Zij brengen mij terug in het gewoon van alledag.

leeg scherm

leeg scherm

Een leeg scherm

Ik staar weer naar een leeg scherm. Net als gisteren en de dagen daarvoor. Ik wrijf in mijn handen en kijk naar buiten. Het scherm blijft leeg! Ik weersta de drang om weg te lopen en blijf zitten. Een verandering in vergelijking met de dagen ervoor. Begin ik eindelijk te beseffen dat weglopen geen enkele zin heeft? Dat het net zo werkt als vroeger wanneer er een proefwerk in het verschiet lag waarvoor geleerd moest worden? Kamer opruimen, dweilen, soppen, ramen zemen. Eerst moest alles aan kant en schoon zijn en dan pas kon ik leren. Of toch niet en moest ik toch echt eerst nog even…? Het komt allemaal weer terug. Maar gelukkig bespeur ik ook herkenning. ‘Je bent geen puber meer’ zegt een stemmetje in mijn hoofd. Ik glimlach. Nee, ik ben geen puber meer. Helaas, denk ik er even achteraan maar met te weinig overtuiging om me van mijn nieuwe voornemen af te laten houden Ik ga nu schrijven, het maakt mij geen bal uit waarover. Ik schrijf! Maak me niet druk of het ook maar enige literaire kwaliteit heeft. Ik schrijf!

Ik weet niet waardoor het komt, maar het voelt of ik mezelf door elkaar heb geschud. Zitten staren naar een leeg scherm heeft niet langer zin. Ik wil verder! Nog een boek wil ik schrijven! En nog een! En de eerste woorden zet ik nu op papier!

Een zonnestraal priemt door een gaatje in de wolken mijn kamer in. De belofte die ik vanochtend laag boven de horizon zag bloeien is tot volle wasdom gekomen. Hoewel ik  weet dat vandaag niet meteen die ene openingszin zal opleveren die de lezer meteen in mijn verhaal trekt, het is niet erg. Ik ben niet meer bang voor een leeg scherm.

lees ook van Anneke de Jong writersdip 

 

 

like Like
/16 Reacties/door
16 antwoorden
  10. Laura
    Laura zegt:

    Een leeg scherm hoeft zelfs niet altijd negatief te zijn. Soms is het goed om je hoofd eens te vullen met iets anders, wat niets met je normale gang van zaken te maken heeft! Levert soms zelfs betere content op dan dagelijks wat neer te pennen!

    Beantwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

:bye:  :good:  :negative:   :scratch:  :wacko:   :yahoo:  B-)  :heart:  :rose:   :-)  :whistle:  :yes:  :cry:  :mail:   :-(   :unsure:   ;-)