Laten we eens wat scheldwoorden maken.

Dit is een stukje dat onbedoeld over scheldwoorden gaat….

Ik was er een paar dagen tussen uit. Op Texel. Ik fietste langs prachtig bloeiende weilanden, waar de klaprozen zachtjes in de wind stonden te wiegen. En talloze schapen mij nakeken Ik liep door de bovenaardse schoonheid van de Sluchter. Voor het eerst van mijn leven zag ik een kiekendief, of laat ik zeggen, nu wist ik dat ik er een zag. Ik genoot.

En toen ineens was daar dat bord. Dat bord dat luid en duidelijk zei: Fonteinsnol!
Een naar woord, daar te midden van al die lieflijkheid. En het bracht me ook aan het twijfelen: bedoelden ze mij nou? Tja dat leek me toch niet. Ik kom niet zo vaak op Texel. Als je mij wil uitschelden kan je veel beter naar het oersaaie A. komen en onder mijn balkon gaan staan. Maar wie zou nou wel die fonteinsnol zijn?

Amsterdamse scheldwoorden

Dat ik geen idee had wat een fonteinsnol nu precies is, dat hinderde me minder. Opgegroeid in Amsterdam ben ik bekend met termen al stoephoer, huppelkut en grafdel. Om er maar eens een paar te noemen ( als jij er meer weet, let me know) Al deze scheldwoorden kan ik wel enigszins  duiden, maar ook niet helemaal. Wat doet een del op een graf, bijvoorbeeld, je vraagt het je toch af…

Hierover peinzend, viel het me op – wellicht is het de snelle lezer ook al opgevallen – dat de Texelse variant wel  veel vriendelijker is. Een soort van deftiger scheldwoord, vind je niet. Als we dan toch gaan schelden, laten we het dan geciviliseerd doen. Met een glimlach en een kopje thee.

Wat te zeggen van trotoirlichtekooi of lekkere lellebel en zerksloerie, het zijn en blijven scheldwoorden maar het bekt een stuk beter, vind je niet?

Lachen om scheldwoorden? Lees dan ook eens Oliebol! of lees De naroeptunnel

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like