laat maar, een dooddoener van jewelste...

Als er op deze wereld twee woorden zijn waar ik enorm de pest aan heb dan zijn het wel de woorden: laat maar.

Deze woorden worden meestal vergezeld van een diepe zucht en daarna de uitspraak: het hoeft al niet meer…

Gloeiend nijdig kan ik er over worden. Jullie ook? Het is eigenlijk geen uitspraak, het is een dooddoener. Na de woorden: nee, laat maar, zucht, het hoeft al niet meer, is er geen redden meer aan.
Je kan doen en laten wat je wil, maar dit voorval, deze fout, maak je niet meer goed. Al zet je de hele avond koffie, al koop je honderd rozen. Met een beetje pech, krijg je het over tien jaar nog voor je voeten geworpen. “Weet je nog? Die keer, toen jij …”

Je hoort al hoe deze zinnen in doosjes worden opgeborgen in de voorraadschuur van het conflict. Klaar voor gebruik, ze hoeven er maar uitgehaald en in het luchtruim geslingerd te worden.

Laat maar…#zucht

Nijdig kun je er over worden, maar vooral ook machteloos. Oké, je hebt een fout gemaakt, een stomme opmerking, iets vergeten, whatever. Vervelend genoeg natuurlijk. Niemand maakt graag fouten. Nou ja, voor cabaretiers is het natuurlijk wel een deel van hun inkomen: smakelijk over hun fouten vertellen, zodat de zaal van herkenning kan lachen. Ook schrijvers hebben er veel aan, maar deze beroepsgroepen terzijde: niemand maakt voor zijn lol een fout.

Dus wil je maar een ding, de fout herstellen. Ook al weet je best dat wanneer je scherven lijmt er altijd een barst zichtbaar blijft. Ben ik nou werkelijk de enige die denkt dat juist die barst het meest waardevolle is, in het leven?
De barst is een teken van: het ging even fout tussen jou en mij, maar daar hebben we samen iets aan gedaan. We zeiden niet laat maar en lieten ons niet klein krijgen door een foutje. We hebben er iets moois van gemaakt. De enige reden dat we dat bord nog steeds niet hebben weggegooid is, omdat onze barst erin zit!