koffie op de zaak
over koffie op de zaak en vragen waarop je geen antwoord wil.
Ze lag in haar bed en keek naar hem. Hij stond voor haar spiegel en kamde zijn haar.
Met wiskundige precisie werd elk haartje op de juiste plek gelegd. Toen alle haartjes kennelijk op hun plaats lagen, haalde hij er nog een keer, bijna liefkozend, de kam doorheen. Tot besluit gaf hij zichzelf een goedkeurend knikje, trok zijn onberispelijk zittend overhemd recht en draaide zich om.
“Ik ben laat”, zei hij. “Wacht maar niet op mij met het eten. En o, wil je vandaag wel mijn pak naar de stomerij brengen. Ik heb het echt nodig”.
Ze wilde antwoorden, maar wist eigenlijk niet wat ze moest zeggen. De neerbuigende, kille blik, zo anders dan de blik in de spiegel, maakte haar monddood. Wat vor zin had het, hem erop te wijzen dat hij dit nu voor het eerst vroeg?
Ze knikte, sloeg het dekbed terug en stond op. “Ga je doen?” vroeg hij. “Ontbijtje voor je maken”. Ze zei het verontschuldigend. “Laat maar, ik ontbijt wel op de zaak, daar hebben ze goede koffie”. Met een kort knikje was hij verdwenen.
Het bed lokte …..
Het bed lokte haar: “kom maar, kom maar, ik ben nog warm. Ik heb dekens die je over je hoofd kan trekken, dan kan je die hele boze wereld vergeten. Kom maar gauw, ik hou je warm”. Ze wist de lokroep van het bed te weerstaan, trok een ochtendjas aan en ging naar beneden.
De nieuwe espressomachine
In de keuken zette ze de gloednieuwe espressomachine aan, dankbaar dat ze wist hoe dat ding werkte.
Met de dampende espresso, die heerlijk rook naar zorgeloze dagen in Italië, in haar hand gooide ze de tuindeur open. Hoewel ze zichzelf erom haatte, viste ze haar pakje Marlboro onder de blauwe bloempot vandaan. De aansteker haalde ze onder haar stoelkussen op.
Zo zat ze in haar tuin. Het leek een mooie zonnige dag te worden. De tuin stond er prachtig bij. Het gras was kort, in de borders bloeiden de planten uitbundig. “Waarom, zou hij de tuin willen veranderen”, dacht ze. ”Ik heb hem met zoveel zorg en liefde aangelegd. Wat wil hij met een groter terras en een buitenkeuken, als we nauwelijks gasten ontvangen”.
Ze gaf zichzelf geen antwoord op de vraag. Vaag was ze zich ervan bewust dat ze dan op veel meer vragen antwoord zou moeten geven. Hoe kwam het dat ze een kamer die ze naar haar eigen idee inrichtte, net zo lang aanpaste tot hij niet meer zuchtte? Was er een reden waarom ze haar beste vriendin nooit meer zag? Of waren ze gewoon uit elkaar gegroeid? Was het onredelijk dat ze nooit mee mocht op zakenreis, omdat het veel te saai voor haar zou zijn?
Ze dronk haar koffie, die nog steeds naar Italië rook. Ze besloot dat dit geen dag voor zelfverwijt was. En stak een tweede sigaret op. “Kom op”, zei ze streng tegen zichzelf. “Niet zo moeilijk doen. Waarom zou je zitten huilen omdat hij liever op de zaak koffie drinkt?”
Mooi stuk
Mooi geschreven!
Liefs, Eva
Loving it
Wat is dit mooi geschreven… ik ben er echt even stil van kan. Je hebt het zo levendig beschreven dat de situatie bijna mijn situatie lijkt hoewel dat echt helemaal niet het geval is. Wat een talent!
dank je wel voor dit geweldige compliment! Nee het is zeer zeker jouw situatie niet…Door mijn oude vak kan ik me goed inleven, dat helpt bij het schrijven
Mooi geschreven! Deze zin vind ik prachtig: “Met wiskundige precisie werd elk haartje op de juiste plek gelegd. Toen alle haartjes kennelijk op hun plaats lagen, haalde hij er nog een keer, bijna liefkozend, de kam doorheen.” Ik weet niet waarom, misschien omdat ik het hem zie doen. Leest fijn in ieder geval :)
dank!! wat een geweldig compliment. Echt geloof me, de inspiratie ligt op straat..ik heb een keer een man op die manier zijn haar zien kammen: het kwam al schrijvend boven