Kijk naar je eiguh!!

“Kijk naar  je eiguh!“,  riepen we op het schoolplein. Ik groeide op onder de rook van Amsterdam moet je weten. Als kind lieten we ons mooi niks zeggen: als iemand  commentaar had, dan kon ie mooi naar se eighuh kijken. Zo en daarmee was de kous dan fijn af, het hoofdstuk gesloten… De criticaster droop af. Ongetwijfeld niet om naar zich zelf te kijken, maar om op wraak te zinnen.
Echter dat is een heel ander hoofdstuk, daar komen we nog wel eens op terug.

Natuurlijk roep ik dat tegenwoordig niet meer, maar als ik eerlijk ben merk ik dat het zo verschrikkelijk  verleidelijk en zo heerlijk makkelijk is om anderen de schuld te geven…
Zo stond ik kortgeleden in de HEMA (om twee hemdjes te kopen als je alles van me wil weten)

Een paar dagen geleden, had mijn nichtje uit Duitsland gevraagd of ik- mocht ik in de HEMA komen – een krukje voor haar wou kopen.
Ik was in de HEMA, maar ik was ook moe, ik had slecht geslapen, ik had haast, je kent het wel. Dan is iets zoeken in de HEMA zo ongeveer het domste wat je kan doen. Het krukje was niet te vinden, een vriendelijke verkoopster ging boven kijken…

Daar stond ik te wachten en te balen. Van de drukte. En het feit dat dat stomme krukje er niet was. Om nog maar niet te spreken van de wachttijd…En dat allemaal voor een krukje voor een ander. Omdat mijn nichtje er blij mee zou zijn.

En toen keek ik naar me eiguh… Ik wilde toch iemand een pleziertje doen? Was ik het niet die had gezegd: ‘O heel vriendelijk van u’, toen de verkoopster aanbood in het magazijn te gaan kijken? In plaats van  “Nee, dank u, laat maar”

Iemand een plezier doen, ik doe het graag , maar soms moet ik eerst even naar me eiguh kijken!

lees ook eens : het geheim van veranderen

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like