Kerstverhaaltje

Gierend draaide de tram de Dam over om knarsend te stoppen bij de Bijenkorf.
Ze rekte haar hals uit om in de drukte een glimp op te vangen van de kerstetalages, niemand kon de Bijenkorf verslaan, als het ging om kerst versieren. Wat zou dat toch zijn dacht ze, dat ik het nooit kan nalaten even iets op te vangen van kerst in de Bijenkorf.

De tram zette zich al weer in beweging, vol en zwaar. Het regende ongenadig, de vele toeristen, die kennelijk in Amsterdam de kerstsfeer zochten (anders kon ze hun aanwezigheid ook niet verklaren) zagen er nat en koud en weinig feestelijk uit. Ze bedierven haar uitzicht op de etalages.
“Nou heb ik niks gezien”, dacht ze, als een teleurgesteld klein kind.

als een tijdmachine

Deze plek, deze tijd, het bracht haar als een tijdmachine terug naar haar kindertijd. Samen met mama naar de Bijenkorf, om een kerstjurk uit te zoeken… Als de tram de bocht op de Dam maakte voelde ze de voorpret al opkomen. Dan samen uitstappen en op de etalages aflopen, vol verwachting, hoe zouden ze er dit jaar uitzien? Dan met de roltrap naar boven, waar alles ook even mooi was. Als ze helemaal boven aan waren geweest dan gingen ze naar de kinderafdeling om een jurk te kopen en gingen ze warme chocolademelk drinken. Als ze echt heel veel geluk hadden,dan was er een tafeltje aan het raam vrij.

Terwijl ze heerlijk wegsoesde op haar herinneringen, de volle, natte tram vergetend, voelde ze een onbestemd gevoel opkomen. Ze kon het niet benoemen, het maakte haar onrustig.
Alsof de tram haar stemming aanvoelde, stopte hij abrupt en een blikken stem riep om dat dit het eindpunt was.

Alle natte jassen stroomden de tram uit, ze kon niet anders dan volgen.
Ze was op weg naar het station, op weg naar goede vrienden, die net als zij, niet zoveel om kerst gaven. Commercieel gedoe, vals sentiment, vreetpartijen… Nee gewoon gezellig eten en een kaartje leggen, doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg…

Alleen maar even kijken in de etalage van de Bijenkorf

Ze had nog tijd genoeg. Wonderlijk hoeveel tijd je hebt, als er niemand op je wacht.
De regen trotserend liep ze de paar honderden meters terug van het station naar de Bijenkorf. De verlichte etalages lokten als vanouds. Als een kind drukte ze haar neus tegen de ramen in een poging alle details op te nemen en vooral te onthouden. De ene etalage was nog mooier dan de andere en er waren er altijd zo fijn veel…

De tijdmachine had haar helemaal teruggebracht, de ervaring was zo sterk dat ze zelfs de hand van haar moeder in de hare voelde. “mooi he mam”, zei een stem. Ze schrok op, maar het meisje dat haar hand vasthield, schrok nog harder. “jij bent mamma niet”, zei ze met een trillip. “Emma?” zei een stem naast haar. “Emma?, wat doe je nou malle meid?” De trillip van het meisje verdween als bij toverslag. “Sorry,” zei de vrouw die wel de moeder was. “Hindert niet,” antwoordde ze.

Maar de betovering was verdwenen. Ineens regende het weer, was het nat en koud en was ze op weg naar haar lieve en verstandige vrienden, die net als zij, zich niet lieten gek maken door de commercie. Ook niet met kerst.

De kou die ze voelde, werd onaangenaam. Ze had ook al veel te lang buiten in de regen gestaan. Wat onverstandig en onnodig. Ze rechtte haar schouders, draaide zich om en liep terug naar het Centraal station.
Bij de ingang van de Bijenkorf aarzelde ze even. De verleiding naar binnen te gaan en uiterst onverstandig zich over te geven aan het commerciële gedeelte van kerst was sterk.
“Volgend jaar”, zei ze tegen zichzelf “Volgend jaar ga ik het allemaal anders doen”

lees ook: het zonnetje

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like