Kernenergie

Begin jaren tachtig waren de protesten tegen kernenergie op hun hoogtepunt.

Drommen bezorgde mensen ketende zich vast aan de hekken bij Dodewaard de inmiddels gesloten kerncentrale. Na de kernramp in Tsjernobyl in 1986 waren die protesten vrijwel overbodig geworden. Vrijwel iedereen had wel door dat kernenergie een heilloze weg was. Toch komt het steeds weer om de hoek kijken, al verstomde de geluiden na 2011, na de kernramp in Fukushima, weer voor een jaar of tien.

Inmiddels zijn we tien jaar verder en kampen we wereldwijd met een gigantisch probleem met het klimaat. Door onder andere kooldioxyde uitstoot warmt de aarde op en stijgt de zeespiegel. Als we ons richten op het broeikaseffect kun je niet om kernenergie heen. De methode van energieopwekking door kernsplitsing hebben we redelijk goed onder controle en de zogenaamde CO2-footprint is zo goed als nul. Een geschenk uit de hemel. De partij waar ik de laatste keer op heb gestemd is dan ook groot voorstander van kernenergie. Op bijna alle andere punten ben ik het met hen eens, dus ik heb hen dit dwaalinzicht vergeven, ook met in het achterhoofd dat het zover toch nooit zou komen.

De problemen met kernenergie zijn sinds begin jaren tachtig geenszins verminderd.

We hebben nog altijd geen oplossing voor het radio-actieve afval en Fukushima en Tsjernobyl hebben ons laten zien dat het ook niet echt veilig kan. Dan laat ik de terroristische dreiging nog even buiten beschouwing. Als je twee vliegtuigen de Twin Towers in kunt sturen moet het ook mogelijk zijn op die manier een kerncentrale aan te vallen.Tja… ik wil niemand op een idee brengen.

Ik woon onder de virtuele rook van de gammele kerncentrale Doel in België, als het daar misgaat heb ik dus dikke pech. Ik heb laatst gelezen dat pech niet meer van deze tijd is.
Om de CO2-doelstellingen die we ons met zijn allen gesteld hebben te halen kunnen we niet om kernenergie heen, tenzij we bereid zijn pijnlijke consessies te doen. Ik vrees dat we gewoon wel pijnlijke consessies moeten doen. Kernenergie is inmiddels geen heilloze weg meer; in het Franse Iter wordt met man en macht (en gefinancierd door bijna alle landen ter wereld die er toe doen) hard gewerkt aan kernfusie. Echte schone energie, geen afval, maar technologisch nog in de kinderschoenen, daar kunnen we niet op wachten. Wat overigens geen reden is om er niet mee door te gaan.

Ondertussen kunnen we constateren dat er op een paar landen na bijna geen kerncentrales worden gebouwd. Daar kunnen de demonstranten van destijds in Dodewaard tevreden over zijn. In China en Frankrijk worden ze nog steeds gebouwd. Je kan je afvragen waarom juist daar of alleen in die landen. Dat is vrij simpel. Economisch gezien is het volkomen omverantwoord om klassieke kerncentrales te bouwenl; het is simpelweg veel te duur, waardoor er geen enkele private partij in is geïnteresseerd. In Frankrijk en China wordt het zwaar gesubsidieerd, want zonder subsidie is het gewoonweg niet haalbaar.

Tegengeluiden

Ik hoor de tegengeluiden al: Wind en zonne-energie wordt ook gesubsidieerd, maar zelfs als dat niet gebeurt, vinden private partijen het interessant genoeg om de beperkte investeringen te doen om zonder subsidie windparken aan te leggen.
Kernsplitsing is en blijft een heilloze weg, dat heeft de geschiedenis en de toekomst ons wel bewezen, dus laten we het daar gewoon niet meer over hebben.

lees ook eens: een koekje van eigen deeg

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like