Kentucky Fried Chicken

“Ik ben ”, bekende ik tegen een van mijn beste vriendinnen, een muts. Ik had namelijk nogal lopen tobben over mensen die op kerstbezoek wilde komen, maar wel erg op hun eigen voorwaarden.

“Als iemand tegen mij zegt”, vervolgde ik mijn klaagzang, “ik wil wel bij je komen eten, met de kerst maar alleen als je gevulde gans maakt, biologisch uiteraard. Dan denk ik bij mezelf: Ach dat is leuk, gans, heb ik nog nooit gemaakt, waarom zou ik dat niet eens doen. Biologisch uiteraard. ”

zo lang je het zelf leuk vindt

“Dat is helemaal prima”, antwoordde mijn wijze vriendin. ”Zolang je dat zelf echt leuk vindt. En anders zeg je: het wordt Kentucky Fried Chicken”

Daar moest ik vreselijk om lachen. En let op, het wordt – voor mij althans – een stuk makkelijker om niet aan de hooggespannen verwachtingen van anderen te voldoen, wanneer ik eens heel hard om mezelf kan lachen.
In het vervolg zal ik op het moment dat ik merk dat er zaken van mij verwacht worden en ik niet weet wat ik moet doen, ze aan de Kentucky Fried Chicken test onderwerpen.
Met andere woorden: heb ik zin in de klus, die van mij gevraagd wordt, of niet? Gans of verbrande kip?
Het leven kan zo eenvoudig zijn, als we zelf willen.

Nog even over Kentucky Fried Chicken:

Ik heb het een keer gegeten, toen ik 17 was in Amerika, ik geloof dat ik het lekker vond, maar zeker weten doe ik het niet. Daarna is het me nog een keer gelukt, de geur barrière van deze keten te doorbreken, langs de snelweg in Amsterdam: ik moest echt heeeel nodig plassen.

De vriendin van de wijze woorden heeft er nog nooit een stap naar binnen gezet.

En een andere goede vriendin roept altijd: “Het is heel goed te eten, als het 10 uur ’s avonds is, je hebt de hele avond nog niet gegeten en er is niets anders meer open….

Lees ook: wie het laatst lacht…

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like