een glimlach kan de wereld niet veranderen..wel mooier maken...

Donderdag gebeurde er van alles in mijn omgeving, allemaal zaken die gelieven om mij heen schokten, en waar ik niks anders aan kon doen, dan aanhoren, knuffels en goede raad uitdelen.
Maar ik voelde me machteloos, want al mijn knuffels en goede raad, veranderen natuurlijk niks aan de situatie. Alleen misschien aan het gevoel van de betrokkenen.
Ik geef het eerlijk toe: het vloog me een beetje naar de strot…Maar toeval bestaat niet, zeggen ze en terwijl ik achter mijn laptopje zat te sippen, zag ik dat mijn vriendin die 2 straten verderop woont, thuis was.“Is het goed als ik een kopje thee kom halen” riep ik in de chat.
“Kom maar snel” kreeg ik als antwoord en zo zat ik 5 minuten later bij B. achter een kop thee.

B. is een begripsvol en zeer invoelend mens, ze begreep mijn gevoel van onmacht en deelde mee in het onrecht dat mijn gelieven ten deel was gevallen.

“Het is”, zei ze “een heftige tijd: stormen die over het land razen, bloedbaden overal op de wereld. Mensen zijn uit hun doen en proberen wanhopig de gewone gang van zaken vast te houden. En het lijkt erop dat dat steeds minder lukt. Iedereen is boos en bang. Als ik bijvoorbeeld een winkel binnen kom en ik roep vrolijk, goede middag, krijg ik tegenwoordig nauwelijks meer antwoord.”

Ik vond haar lezing interessant: de link stormen en bloed baden had ik nog niet gelegd. Maar ik zag er wel wat in: zwaar weer, letterlijk en figuurlijk.

Vriendelijkheid maakt alle verschil…

De volgende dag nam ik de trein naar L. die stopte op een ander perron dan gebruikelijk. Dus ik liep even te zoeken en te tutten. Een allervriendelijkste vrouwelijke conducteur hielp me en maakte een grapje.

Even later, toen de trein zou vertrekken, vroeg die zelfde vriendelijke mevrouw aan een paar reizigers die nog op het perron stonden, of ze niet moesten instappen. Dat moesten ze. Het meisje naast me merkte op dat ze dit echt zo aardig vond! “Ik ren me zo vaak rot, om de trein te halen. En dan lijkt het wel of het die conducteurs niks kan schelen!”
Er ontstond in de coupe een geanimeerd gesprek over hoe eenvoudig het eigenlijk is om gewoon even aardig te zijn.

Je begrijpt, ik moest denken aan het gesprek van de vorige dag. Ik realiseerde me dat mijn vriendin gelijk had: het lijkt wel of we niet meer gewend zijn aan aardigheid.

’s Avonds thuis besprak ik mijn gedachten met manlief. Hij herkende veel in wat ik zei. “Tja”, zei hij “ze zeggen wel eens, je veranderd de wereld niet met een glimlach. Maar ik vraag het me af”
Ik vraag het me ook af: de glimlach van de een, brengt een goed gevoel bij de ander, die dan vast weer de volgende een goed gevoel zal bezorgen. Immers: wat comes aroun, goes around…

Dus ik zeg: verander de wereld: glimlach!