Jong kippie

zegen je worstelingen.

Hele onverwachte gebeurtenissen zetten je soms heerlijk aan het denken. Vanmorgen was dat door het zetten van een simpel een kopje thee, want tegenwoordig staan er vragen op dat theelabeltje. Lees je die weleens, die vragen? Hij was leuk, vanmorgen, en ik kon niet anders dan grijnzen. ‘Welk advies zou jij je jongere zelf geven’ stond erop. Als ik aan mijn jongere versie denk, dan gok ik dat ik niet naar mijn eigen advies zou luisteren. Ik was een tikkie eigenwijs, vanuit onzekerheid en tegendraads zijn, en inmiddels heb ik leren houden van die eigenschap in mezelf.

Ik zou graag tegen dat jonge kippie willen zeggen hoe prachtig ze is, en dat ze zich niet zo druk moet maken over allerlei onzinnigs. Maar al die worstelingen van toen, hebben me wel naar dit punt gebracht. En ook al waren al die worstelingen niet prettig, dat zijn worstelingen maar zelden, zonder dat was ik nu niet hier. Want wat als ik dan dingen over had geslagen, of anders had gedaan, was ik dan ook wel op dit punt beland?

Aan iedereen die nu jong is zou ik willen zeggen dat ze prachtig zijn, en vooral goed genoeg. Al die berichten over jonge mensen die aan zichzelf laten sleutelen, van alles op laten spuiten met botox of lichaamsdelen laten opereren. Hoe moet dat over twintig jaar? Dan kan je wel een stempelkaart nemen bij de ‘lift en trek strak-kliniek’. Accepteren wie je bent is de krachtigste boodschap die er bestaat, schouders recht en kin omhoog.

Worstelingen

Ik zie bij mezelf heus de rimpels hoor, en de rest van mijn lijf dat met rasse schreden verouderd. En soms vind ik dat ook lastig, daar ben ik eerlijk in. Maar om er dan maar in te laten snijden, in dat gezonde lijf, nou nee. Want wat doet al dat gesleutel met je als je ouder wordt. 

Ik verbaas me over vrouwen van mijn leeftijd die elke rimpel op laten spuiten of strak laten trekken. Want de rest van je lijf verouderd ook, dus hoe houd je dat in balans denk ik dan. Zelf weten, vanzelfsprekend, vooral lekker zelf weten. Ik vind het vooral erg zonde, want dat onnatuurlijke strak getrokken hoofd, daar zie ik de schoonheid niet van in. Zeker nu ik laatst noodgedwongen in mijn gezicht moest laten snijden, het is nooit zonder risico, dat opereren.

Uitstraling en een warm hart, vriendelijk zijn voor een ander mens, daarin huist in mijn ogen ware schoonheid. Ik neem mijn rimpels voor lief, want al die kraaienpootjes komen vooral van veel en vaak uitbundig lachen. Van gieren tot ik scheel zie. Mijn rimpels zijn dus eigenlijk een gevolg van dat genieten van het leven. Waarom zou je dat ooit uit willen vagen, toch?

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like

1