Je kan op veel manieren iemand verliezen

Sta je er wel eens bij stil, dat je niet alleen aan de dood iemand kan verliezen?

De moeder van een oud-leerling van mij, zag haar kind afglijden naar een drugsverslaving. Wat ze ook probeerde, niets leek te helpen. Het kind raakte ook in een psychose en daarmee helemaal tussen de wal en het schip. De psycholoog zei: eerst het drugsprobleem oplossen en de drugshulpverlening… je raadt het al, zei: eerst van die psychose af.

Ze vond dat ze haar kind verloor en richtte het centrum voor verborgen verlies op.
Verborgen verlies: we hebben er allemaal mee te maken. Ik vond een artikel bij Ohrap.com, dat op indringende wijze drie vormen van dit soort verlies weergeeft.

Het verliezen van iemand die we ooit kende.

Misschien denk je nu aan een naaste die begon (of begint) te dementeren. Ik heb dat twee keer meegemaakt. Iemand is dan niet meer zichzelf. Het is heel moeilijk om dat aan te zien, want je kan niets doen om te helpen. De enige schrale troost is, dat je verdriet begrepen wordt, veel van ons maken iets dergelijks mee.
Wat te denken van mensen die hun partner of kind kwijt raken aan een geloof, wat totaal het jouwe niet is? Of je beste vriendinnetje uit je jeugd met wie je altijd kattenkwaad uithaalde en die nu een stijve,deftige mevrouw is geworden, in wie je niks meer van die leuke tijd herkent?

Het verlies dat je verwacht

In een Engelse term Anticipatory grief.
Nee, ik bedoel nu niet dat je bang bent dat je geliefde je toch zal verlaten… Anticipatory grief is een vorm van verlies, dat heel bekend is bij mensen die weten dat een familielid zal sterven. Terwijl iemand er nog is, besef je wat je allemaal niet meer zal meemaken samen.
Het is het verlies van een gezamenlijke toekomst, je verliest niet alleen de persoon, maar ook zoveel plannen en verwachtingen.

Het verliezen van de persoon die we ooit waren.

Ik ben niet meer zo soepel, lichamelijk als ik ooit was.  En ik heb ook minder energie dan 30 jaar geleden. Ik stort me ook niet meer halsoverkop in god-weet-wat.
Soms mis ik die maffe wildebras die ik toen was…
Het is zelden onze eigen fout dat we de persoon die we waren verliezen. Elke verandering maakt ons anders, dat is het leven. Natuurlijk brengen de veranderingen ook veel goeds, maar dat neemt niet weg, dat we af en toe best even stil mogen staan bij wie we waren…

Verlies gaat niet altijd over de dood, het gaat over gehechtheid en scheiding. Best iets waar we af en toe bij stil mogen staan en wat we met elkaar mogen delen.

lees ook vertrouwen geef je altijd vooraf

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like