leeftijd is een wonderlijk iets...

Even iets over leeftijd en wat een wonderlijk iets dat toch is.

Dat zeggen ze altijd. Als dat waar is, heb ik geen idee hoe oud ik ben…
Ik zal je uitleggen wat mijn probleem is:

Soms sta ik op uit mijn stoel en ben ik stijf. Dat moet een ouderdomskwaaltje zijn. Vroeger had ik dat nooit. Dan ben ik dus oud. Ik denk wel 80, want mensen van 80, zijn stijf en stram.

Er zijn ook momenten dat ik voor me uit zit te dromen. Dan ligt de wereld voor me open: alles is mogelijk en ik ga het allemaal doen. Dat doe ik al sinds ik een puber ben, dus dan ben ik 16 (denk ik.)

Verspringt mijn leeftijd?

Laatst toen ik met de hond buiten liep, kwam ik Liselotte tegen. Ze had nieuwe rubberlaarzen gekregen en probeerde die uit door in de plassen te springen. Ik sprong gezellig met haar mee. In een plas springen, is vreselijk leuk. Toen was ik dus 3. (Zo oud is Liselotte.)

Soms kijk ik naar manlief en krijg dezelfde vlinders in mijn buik als in het begin van onze verkering. Deze kan ik makkelijk uitrekenen, dan ben ik dus 34.
Ik mopper vaak op de traagheid van mijn internet verbinding, maar ben me scherp bewust van de tijd dat men nog communiceerde per telegram… Dan ben ik bijna honderd, want gedurende mijn hele leven hadden we natuurlijk wel al telefoon.

Er zijn nog steeds momenten waarop ik op barricades spring, zoals de opstandige 20-er die ik ooit was, steeds vaker ben ik beschouwend als een (on)wijze oma.

Ik hoop lieve lezers, dat jullie begrijpen hoe lastig het is, je leeftijd aan je gevoel af te meten. Hebben jullie ( ik hoop het stilletjes) misschien hetzelfde probleem?

Ik stel voor dat we voor onze leeftijd het aantal jaren tellen dat we leven.