Ja maar…..als ik dat doe…..
Op het moment dat ik “Ja, maar, als ik dat doe dan…” begin te denken, dan kan ik mezelf een halt toeroepen. Dat is het moment dat mijn verstand op mijn gevoel begint in te praten.
“Dan wat?” zegt mijn verstand. “Hoe erg kan het zijn?” of ” En wat gebeurt er als je het niet doet?”
Verstandige vragen, die mijn gevoel helpen over zichzelf heen te stappen.
Want laten we eerlijk zijn: we worden toch allemaal het allerliefste leuk en aardig gevonden?
Een schat van een mens, altijd klaar met koffie en een schouderklop. Zelfgebakken koekje erbij, geen enkel probleem.
Ja maaar….zit diep in ons DNA
Zeg me niet dat jij er nooit last van hebt, volgens mij zit het diep in ons DNA als vrouw. Zo diep dat de wetenschap nog niet ontdekt heeft waar. Daar kunnen we ook nog wel een leuk samenzweringstheorietje aanhangen: 90% van de wetenschappers is man… (niet zeuren over de percentages, samenzweringstheorieën blinken uit in niet-kloppende cijfers)
Terug naar het onderwerp. Ik vind het niet makkelijk, maar doenlijk wanneer ik me even anders ga gedragen dan dat ik denk dat van me verwacht wordt. Vaak blijkt dan ook dat die verwachting in mijn hoofd groter was dan hij in werkelijkheid was.
Die onbewuste ja maar…..
Het wordt lastig, vind ik, wanneer ik me helemaal niet zo bewust ben van het feit dat ik dingen laat omdat… Zo kwam ik er laatst achter dat ik best wel lang wacht met op mensen afstappen om ze gewoon voor de gezelligheid uit te nodigen, gewoon omdat ik ze aardig vind. Geen bewuste keus hoor, ik doe het gewoon niet. Wie weet hoeveel leuke ontmoetingen ik daardoor ben misgelopen..
Dus dat lastige stemmetje: “ja maar, als ik dat doe…”, is eigenlijk helemaal geen lastig stemmetje. Het is een heel behulpzaam stemmetje. Het leert me dat ik over iets heen moet stappen. Dat is misschien lastig, maar het maakt mijn wereld wel groter!
wat heerlijk weer geschreven! Vind dit soort onderwerpen toch altijd erg interessant.
Hmm ja soms herkenbaar. Maar na een innerlijke discussie doe ik het toch wel, haha.
Ik herken dat stemmetje wel, en soms heeft het ook wel een punt. Ik zou er niet altijd over heen stappen moet ik zeggen.
denk dat het ja maar denken niet zo zeer een vrouweniets is, maar gewoon een menselijk iets.
daar heb je een leuk punt
Ik luister eigenlijk nooit naar dat stemmetje. Altijd denk ik wat maakt het ook uit, zolang ik het maar wil :)
Mooi artikel!
Wat grappig.. ik gebruik de ‘ja maar’ geregeld omdat ik graag het laatste woord wil hebben maar je schrijft over een andere ‘ja maar’ haha.
dat is wel heel eerlijk !;-)
Herkenbaar. Ik probeer er wel bewust aan te werken. Voor mij zijn sociale media het middel bij uitstek om zo maar op mensen af te stappen (vaak figuurlijk dan).
Heel herkenbaar wat je schrijft: ik laat me ook geregeld tegenhouden door dat “ja maar” stemmetje. Goed om je daar bewust van te zijn. En af en toe te proberen het niet te doen. :)