Ja hoor….maar hoor je me ook?
Ja hoor…..maar hoor je me ook?
Pubers zeggen het om de klip klap: Ja hoor. Of eigenlijk zeggen ze: Ja hoorrrrr en met een beetje geluk rollen ze daarbij met hun ogen.
Wat ze bedoelen is helder: ik ben volkomen bereid te doen of ik naar je luister, maar doe me een lol, laat me verder met rust…Ik ben hier bezig met Belangrijke Zaken. Pubers hebben nu eenmaal een leven…(wij volwassenen dus niet) Het is niet de leukste fase in het ouderschap, maar het is een fase. Geloof me. Hier spreekt ervaring…
ik hoor je
Ik weet niet of het jullie ook is opgevallen, maar het gebruik van het woord “hoor†is overgeslagen naar de volwassen wereld. Steeds vaker zeggen (of appen of messenger-en) mensen mij: “ik hoor jeâ€
Als ik het goed begrijp bedoelen ze daarmee: “ik begrijp je verhaal†of “ik weet wat je bedoelt†Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet. Zeker wanneer deze woorden op mijn beeldscherm verschijnen, tast ik in het duister. Zij hebben mij zeker niet gehoord, ze hebben me alleen gelezen…
Je zou me nu muggenzifterij kunnen verwijten. De bedoeling van de boodschapper in kwestie is toch om me te laten weten dat ik begrepen ben? Maar hoe kan ik dat zeker weten?? Waarom zegt iemand dan niet: “het probleem dat jij beschrijft, dat heb ik ook. Blij dat jij er ook niet uitkomt, nu voel ik me minder dom†Of wat dan ook. Als iemand zegt: “ik vind het pure onzin, want als jij dat en dat boek gelezen zou hebben, dan wist je beter†dan word ik gewoon blij. Het maakt mij niet uit, hoe je reageert. Alles behalve †ik hoor jeâ€.
Als schrijfster wil ik natuurlijk niks liever dan mijn lezers mij begrijpen; met mij in gesprek gaan, voor zichzelf iets aan mij hebben. Ik zou willen dat ze genieten van wat ik schrijf, dat ze er om kunnen lachen, of dat ze denken: he, zo kan je het ook bekijken…
De vraag waar ik mee zit is: Als ik iemand zegt â€ik hoor jeâ€, heeft hij dan ook geluisterd?
lees ook : recept voor het schrijven van een goed verhaal of het verhaal van de talenten
Hahaha sorry, ik herken dit heel erg van mezelf als puber en nu stiekem nog steeds
Haha heel mooi geschreven en heel herkenbaar met mijn drie pubers in huis! (ps. ik vind het niet alleen voor pubers gelden maar ook voor mannen in het algemeen ;))
Er is inderdaad een groot verschil tussen horen en luisteren. Tegen mij word het zinnetje ‘ik hoor je’ gelukkig nog niet vaak gezegd. Maar mijn dochtertje zit dan ook (nog lang niet) in de puberteit.
Geen ervaring met pubers nog. Ik heb een peuter haha.
Maar wel raar gezegd ik hoor je.. daar kan je, lijkt mij, helemaal niets mee
Het is ook zo heerlijk niks zeggend. Je kunt er natuurlijk alle kanten mee uit. Nee, ik je niks beloofd. Ik heb gezegd dat ik je wel heb gehoord. Dat is toch echt iets anders. Ja, daaaag. Ik heb het gelukkig nog niet gehoord in mijn omgeving, ik denk dat ik spontaan in lachen uit barst de eerstvolgende keer dat ik het wél hoor.
haha, dank je voor deze insprirende reactie !
hier eentje ook met ervaring met pubers maar dit doen die van mij dan weer niet haha, hier hoor je elke keer “helemaal niet”
Ik denk dat het ‘ik hoor je’ over is komen waaien uit Amerika. Als mensen zich helemaal kunnen vinden in iemands verhaal zeggen ze ‘I hear ya!’ Ik vind het ook apart om het in een appje te zeggen. Ik zou dan het oorspronkelijke gebruiken. In het Engels ook. Ik hoorde ooit bij ‘M’ iemand iets vertellen aan Margriet van der Linden. Ze wilde er geen reactie op geven en reageerde met ‘Ja, ik hoor het je zeggen’. Dat vind ik dan wel weer leuk. Ik wil dat zelf ook gaan gebruiken op een luchtige manier wanneer mensen perse een antwoord / reactie willen horen / krijgen die ik niet wil geven (op werk of zo)
Ik hoor je, een vreemde reactie vind ik. Zeker als deze schriftelijk is, helemaal met je blog eens. Ik herken het wel en vin ‘ik hoor je’ super irritant en ietwat onbeschoft overkomen. Vast niet zo bedoeld. Ze worden vanzelf een keer volwassen. ğŸ˜