Mazzelaar
Mazzelaar
Dit is een begin. Zoals elke nieuwe dag het begin is van iets wat nog moet gaan gebeuren. Heb ik dat zelf in de hand? Is mijn keuze voor de dag die voor mij ligt, een weloverwogen keuze? Of is het een gevolg van een eerder besluit? Of misschien zelfs van een toevalligheid?
Wie zaait zal oogsten, zegt men, maar is dat zo? Oogsten kunnen mislukken door tal van oorzaken. Het weer werkt niet mee. Het zaad is van een slechte kwaliteit. Er breekt een oorlog uit. Er woeden bosbranden. Orkanen veroorzaken tsunami’s. Tornado’s verwoesten alles wat op hun pad komt. Sprinkhanen vreten in een mum van tijd honderden hectaren akkers leeg en dan zijn er nog allerlei ziektes die de gewassen aantasten of de bevolking die belast is met het oogsten vellen met epidemieën. Je kunt zoveel zaaien als je wilt maar denk niet dat je dan ook maar één radijsje oogst.
Daar moest ik ineens aan denken toen ik mijn wekelijkse column ging schrijven. Wat een ongelooflijk mazzel heb ik eigenlijk dat mijn leven iedere dag weer in tamme regelmaat verloopt, zonder noemenswaardige verstoringen. En hoe weinig sta ik daar bij stil. Een ongekend geluksgevoel stroomt in mij. Het kan ook heel anders zijn besef ik ineens. Ik heb net de krant doorgebladerd en de gebeurtenissen van elders in de wereld staan nog op mijn netvlies getekend. Maar op de een of andere een manier heb ik blijkbaar een trucje bedacht om de gruwelijke woorden en beelden ook weer gauw te vergeten. Komt dat door de hoeveelheid? Is het zelfbescherming? Het is zó veel!
Soms wil ik dat sommige dingen weer als vroeger zijn. Dat er bijvoorbeeld nog geen internet was. Of geen nieuwsindustrie. Syrië? Ik wist niet eens dat het bestond. Of toch, en heette het toen nog Perzië? Over meer dan de helft van al het nieuws dat nu 24 uur per dag, van over de hele wereld, over mij heen wordt gestort, had ik nog nooit gehoord. Als er daar ergens ver weg al een oorlog was dan ging die aan mij voorbij. Simpelweg omdat ik er bijna niets van hoorde. Een kennisgeving, meer niet. Over tot de orde van de dag.
De rest van de wereld is dichtbij gekomen. Ineens word ik onzeker. Heb ik alles nog wel in eigen hand? Ben ik nog wel de regisseur van het begin van deze dag? Of moet ik vaker hopen dat het allemaal goed gaat? Of heb ik helemaal niets in eigen hand? Heb ik al die tijd gewoon geluk gehad dat ik hier geboren ben?
Wat een mazzelaar ben ik dan eigenlijk.
©annekedejong
lees ook van anneke: Afscheid
Heel mooi geschreven! Goed om over bepaalde dingen zo diep na te denken, of toch juist niet..
bewust zijn van wat je hebt en dat dat niet vanzelfsprekend is. dat is wat belangrijk is en wat je moet waarderen
ik zie de laatste tijd zoveel boze mensen op tv enzo: iedereen vindt dat Het oneerlijk is…zo fijn om eens even te lezen dat iemand zich een mazzelaar noemt, omdat ze in dit stukje van de wereld is geboren. Ik namelijk dat wij dat – ondanks alle zaken die beter en soms veel beter kunnen, dat inderdaad zijn !
Mooi stukje ik zeg maar altijd zo je creëert je eigen wereld soms heb ik dagen dat ik de krant eens niet lees of naar nieuwszenders kijk en dan merk je dat voor jezelf de wereld een stuk leuker eruit ziet. Mijn telefoon gaat ook rond 6 uur in de avond op stil ik beslis dan zelf of ik oppak of niet. Heerlijk ;)
Je bent sowieso een mazzelaar, als je fijn kunt schrijven
Het is zeker goed om je bewust te zijn van de goede dingen in je leven. Het klinkt alsof jij dat zeker bent.
Fijne blog! Inderdaad. Het is gied er vaak bij stil te staan hoe goed we het eigenlijk hebben.