Mezelf leuk kleden, ik kan het niet...

Mijn hele leven tob ik al met het gegeven, dat ik echt niet weet hoe met te kleden.
Een mooie combinatie van kleren maken, stijlvol, maar niet bekakt? Lukt me echt niet. Het is gewoon niet stijlvol, het lijkt er zelfs niet op.
Oké, het is gelukkig ook niet bekakt. Altijd naar de zonnige zijde kijken dames. En dan kunnen we er gewoon aan voorbij zien dat het gewoon helemaal niks is. Een tikkie braaf en kleurloos, spijkerbroek, T-shirt, vestje.

Nu ben ik van mezelf beslist niet – daar zijn vriend en vijand het over eens – kleurloos.
Integendeel, durf ik gerust te beweren. Ik ben tot hinderlijk toe duidelijk aanwezig. Hoewel in saaie kleren.

Wanneer ik kijk naar de foto’s uit mijn jeugd, zie ik dat ik er toen ook al niet uitzag. Altijd van die mis-match kleding die gewoon niet stond.
Is het erfelijk, had mijn moeder – die toen nog bepaalde wat ik droeg – ook geen smaak? Kan ik het gewoon niet helpen zit het onvermogen in mijn genen? Dat zou wel veel verklaren.

Of is het de tijd? Vonden we dit vroeger wel mooi?
Wanneer ik kijk naar foto’s uit de jaren zestig en ik zie vrouwen met echt borsten en billen is veels te strakke, veels te korte jurkjes van nylon. Op hun hoofd hebben ze een enorme toef haar… Het ziet er echt niet uit. Toch moeten ze het destijds mooi gevonden hebben, want iedereen droeg het.

Ik heb ook nog wel gedragen wat iedereen droeg: roze tuinbroek en een kop vol nep-krullen. Stond me ook niet.
Daarna ben ik zwart gaan dragen: altijd goed. Maar tjonge zeg, dat ging me toch een partij vervelen, dus ik heb het zwart maar weer uit de klerenkast gegooid. Er hangt nog een enkel stuk. Zoals een zwart jurkje dat ik vandaag heb aangetrokken.
Het was een beetje te koud voor dat jurkje. Dus heb ik er nu een paar vrolijke happy socks kniekousen onder.

Staat niet, ik weet het. Kniekousen onder een jurkje. Maar weet je: ik doe het gewoon. Ik heb het koud.