Ik hou van mijn werk…meestal
Ik hou van mijn werk, tenminste vijfennegentig van de honderd dagen.
Nou is het rare die vijf dagen die de honderd volmaken, die voel ik. Die zitten mij dwars. Dat zijn de momenten waarop ik heel zielig wordt. En onbegrepen en ondergewaardeerd. Alhoewel we daar over het algemeen in stilte onder lijden, denk ik, dat iedereen mij heel goed begrijpt. We hebben allemaal wel van dat soort dagen.
Hoe begrijpelijk deze dagen ook zijn, van dit soort dagen word je niet vrolijker. Dus heb ik er jaren geleden iets op bedacht. Wat ik graag met jullie deel. Geloof me het is een prima methode.
Op een dag dat alles op mijn werk tegenzit, niks wil lukken en ik me dus een enorme mislukking voel, ga ik me voorstellen dat ik een baan heb die ik echt erg zou vinden.
Voor mij is dat achter de kassa van een supermarkt zitten. En dat heeft een tweetal redenen:
1) na vijfentwintig keer gevraagd te hebben “zegeltjes mevrouw?” zou ik gaan gillen. En dan moet ik nog tweeduizend-vierhonderd-vijfenzeventig keer vragen : zegeltjes……??
2) ik ben kampioen omdraaier. Ik moet voortdurend nadenken en tegen mezelf zeggen: achtenvijftig is vijftig en acht en niet tachtig en vijf. Waarom gebruiken wij toch niet het Engelse systeem, maar dat terzijde. Heb je enig idee hoe vermoeiend dat is? En erger,hoe vaak zoiets fout gaat?
Als ik me een tijdje heb zitten voorstellen hoe ik achter die kassa zit, wordt mijn werk weer een stuk leuker!
Hoewel het dus is een methode die ik iedereen kan aanbevelen, moet je natuurlijk voor jezelf bepalen welk werk je er voor uitkiest. Het hoeft ook niet tot een baan beperkt te blijven, ontdekte ik gisteren.
Ik was op een boek presentatie. Daar kregen we allemaal een piepklein ( plastic ) glaasje champagne. En er lagen piepkleine hapjes klaar. Maar wat voor een hapjes! Ze waren misschien een doorsnee van drie cm, maar op die paar centimeters lagen minstens drie dingen. Een toefje kruidenboter, een sliertje zalm en een kunstig gedrapeerde sliert groen. Tiptop minihapjes, plaatjes echt waar.
Ze smaakten heerlijk en hoewel ik van champagne altijd trek krijg, wist ik me te beheersen en at ik twee mini kunstwerkjes
Terwijl ik naar de schalen stond te kijken, schoot me door mijn hoofd: “je zal dit moeten maken!!”
De volgende keer dat ik baal van mijn werk, zal ik me voorstellen dat ik driehonderd mini-minihapjes moet maken, die er allemaal even picobello uitzien.
Wedden dat mijn humeur daar enorm van opknapt?
lees ook eens : Insta, droom of nachtmerrie
Leuk verhaal, ik herken dat wel, dat je soms van die dagen hebt dat het even echt niet meer gaat, maar ik hou me altijd voor dat het prima is, zolang het niet chronisch wordt.