Ik hou van gul!

het meisje lacht breed uit: ik hou van gul, zegt ze

In de trein tegenover mij zitten een moeder en dochter in druk gesprek gewikkeld.
De dochter spreekt Nederlands, de moeder een mij onbekende taal, ik gok op Marokkaans.
Ze begrijpen elkaar kennelijk uitstekend.

”Ik vind het ongehoord”, zegt het meisje. Ze luistert naar het antwoord van de moeder en herhaalt dan “maar het is toch ongehoord. Dat je dat als vrouw accepteert!” De moeder geeft weer antwoord. Maar kennelijk overtuigd ze haar dochter niet.

“En dan ook nog gierig”, zegt ze. Kennelijk is de moeder dit met haar eens, maak ik uit de intonatie op. “Zo gierig”, herhaalt de dochter. Ze haalt diep adem en roept dan “ik hou van gul!”

Het heeft iets vertederends. Zo’n jong ding, ze zal hooguit achttien zijn, die daar midden in de trein een pleidooi voor gulheid houdt.
Het raakt me en zet me aan het nadenken.

Wij Nederlanders zijn nu eenmaal niet zo’n gul volk. Wij zijn toch, zoals Maxima ooit zei meer van een koekje bij de thee.
“Zuinigheid en vlijt bouwt huizen als kastelen”, zegt ons spreekwoord. En elke dag een draadje is een hemdsmouw in het jaar en zachtjes aan dan breekt het lijntje niet.

Wij zijn niet direct een volk dat geeft met gulle hand en naar een gulle lach is het vaak zoeken…
Bulderen en schaterlachen? Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg….

Toch over gek gesproken, we duiken wel met elkaar op 1 januari het ijskoude water in. En de dag daarvoor hebben vele mensen zich uiterst gul voor miljoenen aan vuurwerk cadeau gegeven.
En als een goed doel ons aan het hart gaat, kunnen we ook dar miljoenen voor opbrengen met elkaar…
Misschien zijn wij individueel niet zo gul, maar als we het allemaal doen….dan laat men het niet graag afweten…

Ik kijk naar die vrolijke tiener, met haar stralende ogen: ze is gul. Met haar open en vrolijke lach.
Ze is een voorbeeld.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like