Ik heb een hekel aan strijken.

Ik zal maar met de deur in huis vallen: ik heb een pest hekel aan strijken en ik kan het niet ook.

Nu zal je zeggen: Felice, je bent over de zestig, je hebt ondertussen, alle tijd gehad om te leren strijken. Dat is waar. Maar, ik had dertig jaar lang een aller allerliefste Poolse poetskabouter en die kon strijken als de beste. Ze vond het ook leuk om te strijken. Ja verder was ze heel normaal hoor. Enfin, zij streek en ik sopte zelf wel de toiletten. Het enige wat ik tegen haar heb, is dat ze niet mee verhuisde…
En voor mijn dertigste deed ik in het geheel niet aan strijken, daar was ik namelijk veel te geëmancipeerd voor. Dat je het weet.

En daar sta ik dan, te worstelen met strijkbouten, die meer kreukels in de overhemden maken dan eruit halen. De ontploffingen stoom (die veel weg hebben van ordinaire scheten) zorgen er iedere keer weer voor dat ik me een rolberoerte schrik. Eigenlijk ben ik gewoon bang van dat sissende stomende apparaat…Maar bittere ervaring heeft me geleerd dat niet stoom puffende strijkbouten dus helemaal geen kreukels glad strijken.

Maar waarom, ik vraag het maar eens aan jullie, waarom willen we toch dat alles glad is. Glad is netjes, zo lijkt het wel. Maar als we een man een gladde jongen noemen, dan is dat het tegendeel van een compliment. Helemaal niet als hij ook nog eens een gladde tong heeft…
Als we de plooien glad strijken, dan hebben we een ruzie bijgelegd, maar hebben we de ruzie dan ook opgelost?

Kijk uit als je je op glad ijs begeeft: je kan er door zakken, of je kan geweldig in de problemen komen.
Geloof mij: je moet niet alles glad en soepel willen hebben.

Laat maar wat kreukels en wat bobbels zitten, zet dat strijkijzer weg en neem gewoon een lekker boek. Zo een waar de gladjanus op tijd ontmaskerd wordt, zodat de heldin lang en gelukkig kan leven met mr. Right.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like