Ik durf tenminste vragen te stellen
vragen stellen: een kwestie van durven?
Valt het je niet op dat je die uitspraak de laatste tijd vaak hoort en leest? Echt waar, we worden er mee doodgegooid. Als ik het mensen hoor zeggen, dan hoor ik daar altijd een triomfantelijk toontje in. Zo van: ja, dat hadden jullie niet gedacht he, maar ik wel hoor!
Van de weeromstuit hoor ik dat toontje dan ook als ik dit zinnetje lees.
de meester vroeger….
Ik beken hier ruiterlijk, dat ik er niets van begrijp. Niet van de opmerking en niet van het toontje.
Kijk, ik ben nog uit de tijd dat de meester over zijn bril kijkend ietwat misprijzend kon zeggen: “wat een domme vraag”. Het heeft op mij nooit het effect gehad dat ik geen vragen meer durfde te stellen, hooguit dat ik twee keer over de vraag nadacht, voor ik hem stelde. Niet meer dan twee keer hoor, ik ben nogal van het ongeduldige soort…
vragen stellen mag
Maar kennelijk heeft het wijzen op de domheid van een vraag, op generaties kinderen een remmend effect gehad. Waardoor men nu al weer tientallen jaren roept: “domme vragen bestaan niet!”
Persoonlijk heb ik dat altijd een vrij onzinnige uitspraak gevonden, u ziet lezer ik doe mijn uiterste best het woord dom, niet uit mijn toetsenbord te laten rollen. Vragen naar de bekende weg bijvoorbeeld, is echt geen staaltje van duizelingwekkend intellect, om maar wat te noemen.
Maar goed, deze bespiegelingen terzijde: wij hebben op dit moment te maken met generaties mensen die geleerd hebben dat je alles mag vragen wat je wil. En juist die zeggen: Kijk ik durf tenminste te vragen!
Wat zit die mensen dwars, vraag ik me dan af.
ik zou het moeten vragen
Ik zou het ze moeten vragen, maar ik durf het niet. Want iets in mij zegt: zij hebben een samenzwering tegen vragenstellers ontdekt. Zij weten nu: “Dat wat wij op de basisschool leerden klopt niet. Je mag helemaal niet vragen! Je moet accepteren!
Het is allemaal een groot complot! Daar tuin ik dus niet in!”
Met complottheoriedenkers, valt niet te praten, is mijn ervaring. in ieder geval: ik durf het niet. Ik ben veel te bang dat ik dan mijn aangeboren goede humeur verlies.
lees ook : dat was de verkeerde vraag, mijnheer van de Shell
Iets aannemen in plaats van vragen, dat is pas echt dom. Ik herken wel de irritante vraag, dat is eigenlijk een aanname verpakt in een vraag. Of nog erger een vraag naar de bekende weg met de bedoeling je daarbij een eerlijk antwoord de maat te kunnen nemen.
Ik stel gewoon mijn vragen zonder er veel over na te denken, gewoon omdat ik dingen wil weten en nu eenmaal niet alles al kan weten.
Nooit bij stil gestaan. Maar het is zeker een kwestie van durven. Ik denk dat menigeen gewoon accepteert..
Wij zeggen altijd gekscherend: domme vragen bestaan niet, wel domme antwoorden
vragen stellen vind ik een must eerlijk gezegd en ik stel ze daarom altijd regelmatig….of beter gezegd gewoon vaak
Daar zeg je me wat. Het was me eigenlijk nog niet zo opgevallen, maar ik kan me er zeker wat bij voorstellen. Het is een makkelijke manier om je kritisch uit te laten, en tegelijkertijd jezelf te beschermen door te roepen: ‘Ik durf tenminste vragen te stellen.’