Ik blijf lekker in mijn comfortzone
Het schijnt dat we allemaal een comfortzone hebben. En dat we daar in zitten. Ja niet allemaal tegelijk en niet allemaal in dezelfde zone ( zou ook onverantwoord druk worden). Hoe dan ook, als mens zitten we met regelmaat op onze dikke gat, comfortabel te wezen.
Persoonlijk kan ik daar niks verkeerds in zien, maar we schijnen uit die comfortzone te moeten stappen.
Waarom we dat moeten, is mij een volstrekt raadsel.
Stel: je kent een heerlijk terras. Aan het water, in een bos, bedenk zelf maar wat. Waar de bediening vlot en vriendelijk is en de kroketten heerlijk. Dat ga je toch niet ruilen voor een terrasje met alleen schaduw, waar de bediening traag en onbeschoft is en het bier veel te duur? Je zal daar gek zijn.
Waarom dan wel weggaan uit comfortzones, waar je prima zit?
Gelukkig heb ik een lieve vriendin, die beter op de hoogte is van de heersende mores, over wat goed voor de mens is,dan ik.
“Een comfortzone” legt zij geduldig uit, “is een plek waar je wel lekker zit, maar zo lekker, dat je niet meer van je gat komt. En dat is niet goed”. Dat vind ik dus al reuze lastig te begrijpen. Maar goed ik ben een beedigd bankhanger.
“ Het is”, zo legt mijn vriendin verder uit, “als een warm bad, je zit er wel lekker in, maar je hele vel gaat rimpelen en uit eindelijk zit je in je eigen vuil”. Deze beeldende uitleg, helpt mij, eerlijk gezegd, niet echt verder. “Waarom”, vraag ik aan mijn vriendin, is het niet goed lekker te blijven zitten waar je zit? Als het badwater te koud en te vuil wordt, laat je een beetje weglopen en vul je dat met lekker heet water bij…..” Ik durf er niet meer aan toe te voegen: “en dan doe je er nog wat druppeltjes van je favo badolie aan toe…”Ik kijk haar alleen maar smekend aan.
Waarom moet ik uit mijn comfortzone?
“Dan GROEI je niet ”, vindt ze streng. “Je wil in het leven toch wel LEREN. Je wil toch wel dingen DURVEN die je eerst niet durfde, zodat je niet meer bang hoeft te zijn??”
Met deze woorden, zet ze me aan het denken. Ik verzink in diep gepeins, want ik wil niet zomaar wat roepen natuurlijk. Bang. Waar ben ik bang voor.
Ik ben bang dat mijn gelieven iets overkomt. Dat iets of iemand ze kwaad zal doen, dat zij per ongeluk in het vliegtuig zitten dat neergeschoten wordt. Dat zij een baas hebben die zich schuldig maakt aan pestgedrag, dat….Er is zoveel wat mijn kinderen kan overkomen. Als ik dat kan voorkomen, dan kom uit elke zone denkbaar. Met vlammende ogen en geheven zwaard.
En verder probeer ik te leven met het idee dat ik mijn gelieven niet wezenlijk kan beschermen. Ik kan van ze houden, ik kan ze vast houden, ik kan dag en nacht voor ze klaar staan. (en ik geloof dat ik dat ook wel doe…) Maar ik sta machteloos tegenover een dronken chauffeur, een lawine…, een economische crisis.
“Ja, maar” blijft mijn vriendin pruttelen “Het is zo verruimend voor de geest, dingen te doen die je nooit doet.”
Ik wil haar niet teleurstellen, het is een allerliefste vriendin, dus ook nu denk ik diep na.
Dingen doen, die je nog doet…wat zou dat kunnen zijn? Wat doe ik nooit?
Bungeejumpen! Dat zal ik echt nooit doen, ik heb hoogtevrees. Maar hoe ik me ook inspan: ik kan niet zien wat het me zal opleveren, omgekeerd aan een elastiek boven de aarde te bungelen…
En hoogtevrees of niet: ik zat toch mooi maar in het reuzenrad van Brussel.
Dat ik daarna besloot dit nooit, maar dan ook nooit, nog een keer te doen, staat er verder los van.
Wat dan ??Liegen! Ik lieg nooit. Oké, ik verzacht de waarheid wel eens, ik laat wel eens een stukje weg…
White lies, noemen de Engelsen dat, leugentjes om bestwil.
Maar echt, recht in iemands gezicht A zeggen terwijl ik honderd procent zeker weet dat het B is?
Nou, inderdaad, dat is kilometers uit mijn comfortzone.
Wat zou er met mij gebeuren als ik dat nu eens wel deed, gewoon liegen met een stalen gezicht?
Ik probeer het me voor te stellen. En dan hoor ik ineens de congierge van mijn oude school. “Liegen”, zei hij, “is de basisvaardigheid van iedere crimineel”
En dan neem ik een kloek besluit: ik blijf lekker in mijn comfortzone. Ik zit er best.
lees ook: bij een droge bron
Lekker genieten in je comfortzone. Al die moetjes altijd. De een groeit beter en meer in de comfortzone en de ander buiten zijn comfortzone. En als we een stapje verder gaan…wat is een comfortzone? En is wel comfort of is het angst? Dat is dan weer een heel ander verhaal.
Ik blijf ook lekker zitten waar ik zit. Ook hier zijn er nog genoeg mogelijkheden!
Wat Caroline zegt! Daarbij denk ik ook dat je binnen je comfortzone prima kunt groeien! En volgens mij zijn grenzen juist heel belangrijk. Tuurlijk zal het best eens ‘nodig’ zijn om uit je comfortzone te stappen maar zolang dat niet uit angst is is het prima.
Ik sluit me aan bij de reactie van VerKlapRoos. Zolang je inderdaad je comfortzone gebruikt uit angst, dan is het niet juist. Ik hou van mijn comfortzone, heerlijk vertrouwd thuis <3
Uit je comfortzone stappen is niet voor iedereen zo gemakkelijk te doen als dat het misschien lijkt. Ik snap het heel goed dat je lekker blijft zitten. Zo lang het je niet beperkt in je leven is er geen enkele reden voor om eruit te stappen.
Zolang je comfortzone je niet beperkt ben ik het helemaal met je eens. Als je het gebruikt uit angst dan niet, maar ja is het dan eigenlijk wel n comfortzone?
Ik vind mijn comfortzone ook wel fijn, de mijne is mijn huis, hier voel ik me fijnen heb de liefste mensen om me heen, nu is het niet zo dat ik mijn huis nooit uit ga, maar hier voelt het gewoon goed.
Dit is een artikel naar mijn hart. Ik vind het ”uit je comfortzone moeten stappen voor groei en ontwikkeling” zo’n containerbegrip zonder inhoud. Ik verken liever mijn mogelijkheden binnen mijn comfortzone, omdat ik door de jaren heen heb geleerd dat mijn grenzen bewaken belangrijk zijn om echt te kunnen groeien en ontwikkelen!