Ik ben niet boos…

een blog over teleurstelling en boosheid

Ik ben niet boos, zei mijn moeder dan. Ik ben teleurgesteld. Aiiii, toen ik nog een lief klein meisje was, deed dat zeer. Mama teleurgesteld, dat moesten we niet hebben, dat moest in het vervolg echt voorkomen worden, want daar kreeg ik zo’n buikpijn van….

Toen ik een opstandige puber werd dacht ik, je bent wel boos, zeg dat dan gewoon! En probeerde ik me moedig van het schuldgevoel te bevrijden, die de teleurstelling van mijn moeder onvermijdelijk teweeg bracht.

de moeder van de teleurstelling

De wens is de moeder van de teleurstelling, zei Alexander Pola en daar zit veel waars in. Mijn moeder had in het leven bepaalde wensen voor haar dochter, welke moeder heeft dat niet? Ik had bepaalde wensen voor het leven, welke puber heeft dat niet. En soms loopt dat alles niet zoals gewenst. Volia: teleurstellingen voor het oprapen.

Maar die opstandige puber, had in feite gelijk. Teleurstelling, las ik laatst, is gestolde woede. Vond ik wel een mooie. Woede vlamt op, is heftig, fel, brandt en doet daardoor pijn. Er is een reden waarom we uitkijken met woede. Met een beetje pech, vlamt het zo op dat het alles in de as legt. En wie garandeert dat je daar als een Phoenix uit herrijst? Niemand, dus je neemt geen risico met boosheid.

Gestolde boosheid lijk veel minder erg. Dat zit mooi opgesloten als een bloemetje of insect in een klompje hars. Ongevaarlijk en je kan het altijd met je mee dragen.
Ongevaarlijk, ongevaarlijk? Helemaal niet. In dat meedragen schuilt het grote gevaar. Daar bungelt dat klompje hars met fel kleurige teleurstelling. Dag in dag uit zie je het om de nek van je moeder hangen, of van je partner, of iemand anders die je dierbaar is. Luidkeels schettert het: ik ben teleurgesteld in je!!
Op termijn kan dat behoorlijk vervelend worden. Ik vraag me af: is woede dan toch niet te prefereren?

meer lezen? lees dan eens: Verwachtingen, je kan het niet helpen dat je ze hebt

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like