Ik ben een hysterische moederkloek.

Ik ben een hysterische moeder kloek

Als een van mijn gelieven iets overkomt, is mijn eerste impuls: opstaan en gaan redden.

Dat gaat zelfs zover, dat ik opsta om mijn zusje te gaan redden, die in een ver land haar enkel heeft gebroken. Slaat helemaal nergens op! In de eerste plaats is ze een volwassen, zeer slagvaardige vrouw, die zich door de eerste de beste tegenslag nog nooit heeft laten vangen.

Ten tweede heeft ze haar zeer capabele vent bij zich en ten derde: tegen de tijd dat ik daar ben is alles vast wel geregeld, want op zijn gunstigst ben ik toch een etmaal bezig er te komen.

Dat weet ik allemaal wel, maar toch sta ik letterlijk op,klaar voor de actie. Om vervolgens te bedenken: “wat onzinnig van me!”

Wat zou het toch zijn en hebben er meer moeders last van?

Is het een te ver doorgemuteerd moedergen? Dat moeders er biologisch op gebouwd zijn hun jong ten koste van alles te beschermen, dat is logisch. Dat je dat ten koste van alles letterlijk mag nemen, heeft biologisch gezien ook zijn reden. Nieuw leven, gaat boven oud. De wereld moet natuurlijk wel doordraaien. Dat begrijp ik helemaal. Daar sta ik van harte achter.

Maar bij dieren houdt dat beschermende op een dag gewoon  op. Dat zit ook in hun genen ingebouwd. Zodra het jong voor zichzelf kan zorgen, wordt het zonder pardon het nest uitgeschopt.Hup jij !! Eigen boterham verdienen! Eigen nest schoonhouden. Wat dat betreft twijfelen dieren moeders geen moment.
Ik vind het niet eerlijk. Dieren hebben een ingebouwde stop in hun moedergen. Dat gen van mij weet van geen ophouden.

Kinderen, zusters, vriendinnen, de buurvrouw ook nog als het zo uitkomt… Ze moeten allemaal gekoesterd en beschermd worden.

Weet je, in mijn volgende leven, kom ik gewoon terug als leeuwin! GRRRRRRRRRRR

lees ook: Soms heb ik last van mijn Calimero

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like