ik ben de weg kwijt

Ik ben de weg kwijt

Ik ben de weg kwijt. Van nature ben ik iemand die in staat is om twee kanten van de medaille te kunnen zien. Ik merk echter dat ik de laatste jaren steeds meer opschuif naar een positie waarin ik maar één kant zie. En dat is nou precies wat ik niet wil, want het gevolg daarvan is dat ik meer in uitersten ga denken dan in compromissen. Het is vóór of tegen. De gulden middenweg waarop ik graag liep en die altijd tot een oplossing leidde, al duurde het soms wat langer, wordt smaller. Ik moet zelfs oppassen dat het geen pad wordt dat steeds verder overwoekerd raakt met onkruid. Of erger, dat ik deze weg kwijtraak.

Tegelijk signaleer ik dat ik in ons land niet de enige ben die dit overkomt. Standpunten verharden. Onze medaille ligt nog maar op één kant en we draaien hem niet meer om. We volharden in onze standpunten. Ben ik het niet met jou eens dan vermijd ik jou of ik sla er op los. We zijn in een bubbel terecht gekomen waarin we ons veilig wanen. Alleen nog maar gelijkgestemden om ons heen. Wat heerlijk! Ons gelijk telkens opnieuw bevestigd. ‘Zie je wel! Wij zijn de goede kant van de medaille.’

En daarom…..

En daarom ben ik de weg kwijt. Want ik wil niet leven in een bubbel waarin ik maar één kant op mag denken. Waarin de toegang tot de helft van de mensen mij ontzegd wordt omdat ik niet bij hun bubbel hoor. Waarin ik voorzichtig moet zijn met het formuleren van mij woorden omdat de ‘anderen’ niet willen luisteren naar de intentie en beweegredenen waarmee ik ze zeg. Of andersom natuurlijk. Dat ik mij niet wil verdiepen in hun ideeën. Waar we allemaal uiteindelijk verliezers zijn omdat ons denken en handelen nog maar één kant uitgaat en ons beperkt tot nog maar de helft van wat we van iets zouden kunnen vinden.

Ik wil de medaille terug met die twee fantastisch mooie kanten. De een niet minder dan de andere kant, maar samen completer èn vooral rijker. Wie oh wie, helpt mij zoeken?

©annekedejong

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like