Hypotheek en ex-kankerpatiënt
Op nu.nl stond een artikel over de maatschappelijke problemen die ex-kankerpatiënten ondervinden. Een van de dingen waarop het artikel zich toespitst is het afsluiten van een hypotheek. Een derde van deze groep wordt niet geaccepteerd voor een hypotheek.
Nu weet ik uit ervaring dat het afsluiten van de hypotheek an sich geen probleem oplevert. Het is de levensverzekering die je voor de Nationale Hypotheek Garantie (NHG) afsluit die de grootste domper is.
Als baby, peuter en kleuter heb ik kanker gehad en de nodige behandelingen moeten ondergaan. Net voordat ik de tiende leeftijd bereikte, ben ik genezen verklaard, in de jaren daarvoor waren wekelijkse, soms twee keer per week, ziekenhuisbezoeken mijn core business. Toen ik 6 jaar geleden een appartementje wilde kopen, ging ik nietsvermoedend naar de betreffende makelaar. Hypotheek: helemaal prima, vaste baan, hartstikke solide, liquide, solvabel. No problemos. Omdat ik toentertijd nog geen partner had en ik mijn familie niet met problemen wilde opzadelen mocht er iets met mij gebeuren besloot ik een NHG af te sluiten.
Eerlijkheid duurt het langst ?
Het A4’tje dat ik moest invullen bracht me al aan het twijfelen. Moet ik erop vermelden dat ik kanker heb gehad? Dat is al 30 jaar geleden, al lang verjaard, dacht ik. Maar de adviseur adviseerde me toch de eerlijkheid aan te houden en ik vulde ‘JA’ in. Een week later kregen we antwoord: afgewezen! Huh? Serieus? Niet kon worden gegarandeerd dat ik nog 30 jaar in goede gezondheid zou leven en werken en premie / belasting / rente / aflossing zou kunnen betalen. Nee, dacht ik bij mezelf, maar hoe kan dat bij de buurvrouw wel worden gegarandeerd? Twee lange weken volgden (ik wilde perse alles voor 1 januari 2014 rond hebben omdat per die datum de regels aangescherpt gingen worden) waarin ik heel wat oncologen heb ‘lastiggevallen’. Zelfs een van de pediatrisch oncologen (inmiddels met pensioen, I am thát old, yes) die mij destijds heeft behandeld. Zij gaf aan dat ze dit soort situaties nu veel tegenkomen. De eerste ‘survivors’ van kinderkanker waren op het punt gekomen een huis te kopen en deze praktijken blijken dus meer regel dan uitzondering te zijn.
Omdat ik nu nog een keer per vijf jaren naar het ziekenhuis ga voor een check (in het kader van de Later Studie (langetermijneffecten na kinderkanker)) heb ik ook die betreffende arts aangeschreven en zij heeft een erg goed woordje voor me gedaan: ik ben uiteindelijk geaccepteerd En nog wel tegen een normale-mensen premies. Wat was ik blij!!
Toen ik 3 jaren later een huis wilde kopen heb ik gezorgd dat ik niet meer dan € 150.000 leende zodat ik niet nog es een levensverzekering hoefde aan te vragen.
Als ik iemand had omgelegd…
Als ik 30-35 jaar geleden iemand had omgelegd, had er geen haan nog naar gekraaid, maar nu ik het begin van mijn leven heb moeten overleven, blijft me dit voor altijd achtervolgen. Op dat moment voelde het echt alsof ik niet serieus werd genomen. Alsof ik me (weer maar eens) moest verdedigen. Dat ik ook écht wel een huis kon kopen. Dat ik ook écht wel gewoon kan werken en geld kan verdienen. Dat ik eigenlijk gewoon net als iedereen ben. Wel met een verleden maar goed, ik ben inmiddels 40 en wie van 40 heeft dat nou niet? Nu, bijna 6 jaren verder, heb ik nog geen een termijn gemist en af en toe los ik nog wat extra’s af, gewoon omdat het kan!
Lees ook van Nori: Beschikbaarheid
Ik snap dat organisaties als een NHG een zekerheid willen inbouwen, maar ik vind het toch een verschil hoor. Je bent toch genezen verklaard en dat is al jaren terug. Gelukkig is het nu ook gelukt.
Ik begrijp dat ook wel. Ik vind het fijn dat ik uiteindelijk toch ben gehoord en ik tegen een normale premie de verzekering heb mogen afsluiten. Dit helpt enorm!
Zo belachelijk! 30 jaar kankervrij en je wordt zo onder toezicht gehouden dat je gezonder bent dan de buurvrouw inderdaad. Maar ja, voor instanties ben je niet meer dan de samenvatting op een papiertje.
Precies, zo zie ik het ook
x
Klopt. Vanuit het oogpunt van de instantie snap ik dat zeker wel. Ik werd gewoon door een beslissingsboom gehaald en het antwoord ‘nopes’ kwam eruit. Gelukkig heb ik dat zelf wat kunnen nuanceren en is het toch goed gekomen.
Dat vind ik echt onbegrijpelijk, iets dat al zo lang geleden is…
Zo fijn dat het je toch in orde is gekomen
Vond dat zelf ook nogal wat. Maar inderdaad, gelukkig zijn ze toch tot inkeer gekomen:-)
Wat goed dat je dit onder de aandacht brengt. Ik was mij hier niet van bewust. En ook verdrietig te constateren dat iets wat jou vroeger is overkomen nu nog zo’n impact kan hebben op iets zakelijks als een hypotheek afsluiten. Hoeveel mensen tekenen niet dat ze gezond zijn terwijl ze niet weten dat er een ziekte in hun lijf sluimert die nog niet ontdekt is. Blij te lezen dat m.b.v. een arts het alsnog gelukt is.
Ik was me hier zelf ook niet van bewust, tot ik het zelf tegenkwam. Ik vond het inderdaad ook te bizar voor woorden dat iets van ruim 30 jaar geleden me nog voor de voeten werd geworpen. Het is natuurlijk voor niemand te garanderen dat ie er over 30 jaar nog is maar dat is o.a. de huizenmarkt. Het is eigenlijk een soort gokken:-)
Wat verdrietig om te lezen dat de ziektes uit je jeugd je zo zijn blijven achtervolgen én wat fijn dat je uiteindelijk toch je appartement en later je huis hebt kunnen kopen. Van harte gegund!
Oh, wat lief, dankjewel. Ik woon er ook met enorm veel plezier en als de achtervolging hierbij blijft, ga ik akkoord:-)
Wat een aangrijpend verhaal, Nori. En wat een doorzettingsvermogen. Respect!
Dankjewel. Wat lief🌷💋