Op reis, naar spanje met de trein...

Ja het leven als pensionado begint me steeds beter te bevallen. Omdat manlief en ik natuurlijke heel hippe pensionado’s zijn, wilden we weer op reis. Onze gooi naar een bestaan als niet-digital-nomad, hoewel ik deze keer wel mijn laptop meeneem.

Omdat wij ook nog eens reuze milieubewuste niet-digital-nomads zijn, besloten we met de trein te gaan. Naar Spanje. We wilden beiden al een leven lang het Alhambra zien, we besloten het er niet op aan te laten komen. Stel je voor dat dat nog met een “laatste-wens” programma geregeld zou moeten worden. We boekten kaartjes voor een toer met rondleiding in een kleine groep.

A, ja, bedachten we toen een week later: we moeten natuurlijk wel treinkaartjes kopen…
Na een tijdje internetten, leek het me dat we met een Interrail voor senioren, het voordeligst uit zouden zijn. Ja, Shoestring is je middle name, of niet…Ik ben nu eenmaal zuinig.
Manlief vond het geweldig. In zijn jonge, wilde jaren – voor wij het geluk hadden elkaar te kennen – heeft hij met die Interrail heel Europa van onder tot boven en van boven tot onder doorgecrosst.

Helaas zijn de voorwaarden nu minder gunstig: je mag een maand lang een aantal dagen reizen. EN je snapt het: hoe meer dagen je wil reizen, hoe duurder het wordt. En bovendien dekt je kaart de reserveringskosten, die voor een groot aantal treinen verplicht zijn, niet.

Dat kostte ons hoppa! Honderd tweeënveertig euro extra. Op de heenreis. Terug gaan we lopen hebben we besloten.

Nou ja, dat is natuurlijk overdreven. Even voor drie nachten een spotgoedkoop hotel zoeken en we hebben de financiën weer in balans. Ik geef toe, ik heb even heel hartgrondig wat onnette woorden uitgesproken. Dat kon makkelijk: er was niemand in de kamer. En toen was ik het weer kwijt. Want ik heb ontzettend veel zin om weer op pad te gaan!