Het leven op de Keukenhof
Ik denk wel dat ik de mooiste ben van allemaal. Natuurlijk, mijn buurvrouwen mogen er ook zijn hoor. Echt wel, maar ik heb, al zeg ik het zelf, de mooiste roze kleur van ons allemaal. Een schitterend diep roze, dat is toch echt wat anders dan die licht roze, bijna witte familieleden, die hier in zo grote getale aanwezig zijn. Tja, kwaliteit als de mijne is zeldzaam. Dat weten ze hier op de Keukenhof ook. Ik kan het niemand kwalijk nemen dat ze daar zo’n groot perk niet mee vol krijgen. Dus dat er wat familieleden staan, van mindere kwaliteit, daar hoor je me niet over.
In eerste instantie was ik – ik geef het eerlijk toe – geschokt dat ons perk ook bevolkt was door dat schorremorrie van Muscari. Ja zo noemen ze zichzelf. Lekker duur doen. Gewoon blauwe druiven hoor. Typisch iets voor hen, dat opschepperige. Ik moet echter eerlijk toegeven: ze hebben hun nut, door dat lage blauw komen wij roze Tulipa nog beter uit de verf.
Sinds ik bovengronds ben, vermaak ik mijzelf uitstekend, hier in de Keukenhof. Begrijp me goed, het leven ondergronds was niet naar. Het was in de aarde warm en veilig. Een plek om tot ontwikkeling te komen. Van jezelf steeds maar ontwikkelen krijg je op een geven moment wel genoeg. Ik was blij toen ik boven de grond uit begon te piepen en omhoog schoot. “Nu komt mijn tijd”, wist ik.
Ik strekte me uit naar de zon en ontvouwde mijn bladeren. In alle rust kan ik doen waartoe ik voorbestemd ben: mooi zijn!
Duizenden mensen, wat zeg ik honderdduizenden mensen, zijn al langs gelopen om mij te bewonderen. In vele talen heb ik horen vertellen hoe mooi ik ben. In het Nederlands, maar dat spreekt vanzelf, in het Engels, Frans, Duits. Zelfs in het Japans, Koreaans en Russisch.
Kan je je voorstellen, al die mensen die zo ver reizen, alleen maar om mij te zien! De Keukenhof is de uitgelezen plek voor mij.
Ze nemen herinneringen aan me mee. Met opperste concentratie worden er foto’s van me gemaakt. Al maken ze nog zoveel foto’s, ik blijf glimlachen. Ik weet wat ik aan mijn afkomst verschuldigd ben. Als de koningin glimlachend kan blijven zwaaien, dan kan ik dat ook.
Het enige dat mij wel eens lichtjes irriteert, is van die meisjes die in prachtige gewaden en helemaal opgetut, naast me gaan staan. Wat denken ze wel? Dat ze mooi zijn?
Met dank aan Marith voor haar prachtige foto’s!
Lees ook eens : Sorry, ik heb de zomer in het hoofd?
Leuk geschreven! krijg zin om er heen te gaan!
Ik ben er nog nooit geweest, maar lijkt me heerlijk om hier een x te komen!
Heerlijke plek de leuke hof en zeker een hotspot om elk jaar te bezoeken. Al is het alleen al voor de prachtige bloemen en planten en de rust die ze uitstralen.
Zo leuk geschreven en het ziet er prachtig uit!
leuk geschreven! nu krijg ik ineens inspiratie om op de plaats waar nu nog buxus met anderhalf blad staat, blauwe druifjes met roze tulpen te planten
Subtiel om even te verwijzen naar de mensen die zo nodig in elk veld zelf moeten staan om op de foto gezet te worden. En ja, je zou op zulke momenten maar graag de gedachten van zo’n tulp willen weten…
Prachtige al die mooie bloemen! Leuk geschreven :)
Haha leuk zo uit deze positie geschreven 😁 Ieder jaar neem ik me voor om te gaan maar steeds komt het er niet van …
Ik ben hier geweest en het is er echt prachtig!
Ik ben hier us nog nooit geweest, en als ik hoor over de files er heen, kijk ik wel naar buiten naar de bollenvelden :) Moi geschreven weer.
Haha, het duurde even voordat ik hem doorhad maar erg leuk gedaan! Krijg bijna zin om naar de Keukenhof te gaan ;)
Erg leuk geschreven dit! Er zit -voor mijn gevoel- ook een mooie onderlaag in.