Het kijkt je recht aan…
Ik ben niet een heel bang mens.
Ik loop rustig door donkere straatjes en in een groep sta ik op (niemand ziet dat mijn maag samenknijpt) en zeg wat ik te zeggen heb. Zo was ik ooit op een ouderavond op de school van zoonlief. Een zaal vol kokende ouders. Ik vond dat ze zich druk maakten om het verkeerde. Dan sta ik op en zeg ik dat. Als ik op straat zaken zie, waarvan ik vind dat ze niet kloppen, dan durf ik in te grijpen. Zo zag ik laatst een jongen rakelings met zijn brommertje langs een groepje Somalische vrouwen met kinderwagen scheuren. Dan ga ik voor zijn brommertje staan en zeg dat hij uit moet kijken en dit soort gedrag moet laten. Dat soort zaken, doe ik dus gewoon. Ik denk misschien wel iieeeekssss, maar ik doe het wel. Soms denk ik achteraf iekksss. Dan heb ik het al gedaan en gezegd. En dat is maar goed ook, al sik had nagedacht had ik het vast gelaten…
Tastbare zaken
Voor zichtbare, tastbare zaken ben ik dus niet zo bang. Betekent dat dat ik geen angst ken? Vergeet het maar! Ik ben altijd beducht voor mijn eigen blinde vlekken.
Je snap me vast wel: van die waarheden die me recht aankijken, maar ik zie ze niet…Ik weet zeker dat veel mensen zulke blinde vlekken hebben. Waarom – om maar een onschuldig voorbeeld te noemen – dragen anders zoveel mensen kleren die ze absoluut niet staan?
bang voor….
We hebben dat vast en zeker allemaal wel eens: dat je achteraf naar je haren grijpt en denkt: “hoe kan ik DAT nu niet opgemerkt hebben! Ja, nu ik het weet, begrijp ik ineens een heleboel Dat ik dat nu toch niet gezien heb……” Het is mij meer dan eens overkomen. Daar ben ik dus wel bang voor..
Tijdens mijn opleiding tot schoolmanager was een van de belangrijkste dingen, waar de docenten op bleven hameren: ”genereer je eigen feedback”.
Met andere woorden: zorg ervoor dat er altijd mensen zijn, die je spiegelen wat je aan het doen bent.
Op het – zeg maar – zakelijke vlak, is dat heel goed te organiseren. Je moet gewoon je mond open doen en vragen: wat vind je hier van, wat vind je daar van. Wanneer je dat in alle openheid doet, mensen duidleijk maakt dat je die feedback gewoon nodig hebt, dan zullen mensen je die zeker geven. Als je er vervolgens daadwerkelijk iets mee doet, krijg je de volgende keer nog betere feedback.
Echter in het – laten we zeggen – gezellige verkeer van vrienden, familie, het gewone huis, tuin en keuken gebeuren, daar weet ik het zo net nog niet. Mijn kinderen zeggen me wat ze zien, daar ben ik zeker van. Positief of negatief, dat krijg ik vriendelijk te horen. Mijn zussen ook. Daar kan ik op rekenen, daar hoef ik niet bang te zijn dat men tactvol zwijgt…Maar de rest van mijn gezellige privé wereld? Dat weet ik eigenlijk niet.
Dus vraag ik me met regelmaat af: zie ik niks over het hoofd? Begrijp ik het allemaal echt goed? Is er nog ergens een waarheid, die me recht aankijkt en die ik niet zie?
lees ook: En dat is allemaal angst
Ik probeer vooral te focussen op mezelf en ga nare situaties vooral uit de weg. Maar mocht ik iemand echt in de problemen zien bel ik natuurlijk de hulpdiensten.
Mooi stukje en ook herkenbaar. Mijn grootste fysieke angst zijn honden en vlinders
Ik ben hoogsensitief en daardoor staan mijn zintuigen altijd ‘aan’. Ik zie, hoor, ruik van alles en dat kan behoorlijk zwaar zijn. Ik probeer eerlijk te zijn naar iedereen toe maar houd wel rekening met andermans gevoelens.
ik ben altijd recht door zee en zeg wat ik denk wat ook niet altijd handig is voor sommige maar ik ga ook geen dingen mooier maken dan dat ze zijn…je tegenwoordig met andere bemoeien lijkt een no go te zijn geworden….oke niet voor mij haha
Dit is een mooi stukje. Ik sluit mij voor een deel bij Frederique aan: is de waarheid die jij ziet ook de waarheid die ik zie? Mijn wereld ziet er waarschijnlijk anders uit dan jouw wereld. Iets wat jij gek zult vinden is voor mij heel normaal en andersom. En als je het zo gaat bekijken dan zullen er heel veel waarheden zijn die je recht aankijken, maar waar jij recht doorheen kijkt en/of misschien nooit zult zien :)
Ja die waarheid is er vast wel maar is die de energie ook waard? Ik ben er sowieso niet bang voor. In tegenstelling tot tastbare zaken zoals je ze noemt. Daar heb ik er wel weer een paar van.
Maar wat jij schetst…nee…Ik weet bijvoorbeeld dat mensen die mij niet goed kennen mij niet snel zullen zeggen wat ze van me vinden. Ik schijn ontoegankelijk over te komen, en hard of harteloos – weet ik het, dat soort termen. Maar mijn vrienden en mijn kinderen nemen, net als ik, geen blad voor hun mond en daar ben ik heel dankbaar voor.
Moeilijk vaak zeg ik ook wat ik denk. Maar het is niet altijd verstandig
Ik merk eigenlijk altijd op, dat als je ergens mee gat bemoeien, je juist op de hoede moet zijn. Tegenwoordig krijg je zo een mes naar je toe gestoken of wordt je zonder pardon geslagen. De wereld is echt gek de laatste tijd.