Het gaat niet om de euro’s
Als het om delen gaat, gaat het echt niet om euro’s, maar om gevoel…
Ik heb een vriendin, laten we haar voor de gezelligheid Annet noemen. Annet en ik delen een guilty pleasure: het lezen van feel good boeken. Je kent ze wel, boeken waarvan het literaire gehalte laag ligt maar het gehalte: heerlijk in verdwijnen op de bank hoog.
Wij delen dat plezier graag met elkaar. Koop ik een boek, deel ik het met haar en vice versa. En met enige regelmaat, bij een kopje koffie, bespreken we die boeken met elkaar. Annet is echt een kei in het ontdekken van nieuwe schrijfsters. Waar we vervolgens weer nieuwe boeken van aanschaffen.
Een andere vriendin van mij, we noemen haar Bea, rookt als een ketter. Als ik bij haar ben, rook ik gezellig met haar mee. Zo’n twee keer per jaar, koop ik een slof sigaretten voor haar. Dat vindt ze grappig. En zo roken Bea en ik gezellig op de vroege morgen een peuk als we de zon zien opkomen en wachten tot de vogels gaan zingen.
Met een andere vriendin, Inez, ga ik minstens een keer per maand op stap. We delen de kosten keurig en maken eindeloze grappen over die ene euro die dan net niet klopt. En dreigen die op te eisen, met rente! Dat soort gein, je kent het wel.
Maar nergens gaat het werkelijk om de euro’s.
Daar kwam ik achter toen een kennisje vroeg of ik haar ook dat leuke feel good boek wilde e-mailen.
Maar natuurlijk wilde ik dat, geen enkel probleem! Lees gezellig mee. Ik stuurde de mail. Tot mijn verbazing kwam er geen dank je wel.
Een paar maanden later, vroeg ze, langs haar neus weg of ik de nieuwste Jenny Colgan al had. Nou inderdaad had ik die, want ik ben zat toevallig in een Jenny Colgan-verslaving. Meid geniet lekker mee!
Opnieuw mailde ik het boek. Opnieuw geen enkele reactie.
Tot….gisteren. Las ik niet ook Nicky Pellegrino?
Toen schoot er iets fout. Ik haalde diep adem en zei: “Ja, die kopen Annet en ik om de beurt”.
Dat was in principe niet waar. Annet en ik kopen zoals het uitkomt. Dus ik voelde me wat schuldig.
Nee, ik voelde me een heks!
Mijn verstand zei me dat ik me in het geheel geen heks hoefde te voelen. Het gaat natuurlijk helemaal niet om de euro’s. Annet en ik denken er nooit over na, wie aan de beurt is en wie het meeste euro’s heeft uitgegeven. Wij hebben zin in een boek. En zoals gedeelde smart halve smart is, zo is gedeelde vreugde dubbele vreugde. Dus we delen die boeken gezellig.
Ik merk aan de lach waarmee Bea mijn slof sigaretten aanvaardt, dat ze het delen waardeert. Hetzelfde voel ik in de geintjes met Inez over de rente op die ene euro, die een van ons teveel heeft betaald.
Delen is het code woord in het leven. Delen is geven en nemen. Dat hoef je niet, zoals dat heet, met een schaartje te knippen. Daar hoef je echt die euro’s niet voor van stal te halen.., laat staan dat je die euro’s moet tellen. Maar wanneer je merkt dat je de persoon bent die altijd geeft, dan voelt dat niet meer fijn.
En dan is het terecht dat je daar wat van zegt. Maar dat is mijn verstand he…voor mijn gevoel ben ik nog steeds een heks…
lees ook eens: even iets zen igs
Niet eens een dankjewel?! Goed beschreven.
ik hou ook van mooie momenten te delen met vrienden. Ik neem vrienden vaak er mee op uit op ervaringen die ik voor de blog mag meemaken. Dit is leuk om op die manier je vrienden is mee te verwennen!
Voor mij gaat het ook niet om de euro’s maar inderdaad om de dankbaarheid dus dat heb je mooi verwoord.
geven en nemen dus ook ik snap je gevoel heel goed. ik gaf altijd heel veel kreeg heel weinig terug en dat hoefde voor mij ook niet altijd maar een dank je wel is altijd wel op zijn plaats
Ik snap je heel goed hoor. Het is toch wel fijn als iemand even dankjewel zegt, en laat blijken dat je gebaar gewaardeerd wordt. Dat hoeft niet met euro’s maar wel met lichaamstaal of verbaal.
Ik snap heel goed je gevoel over dat kennisje. Ik zou het boek ook niet gemaild hebben. Ik krijg nog zo af en toe een mailtje van een oud klasgenootje omdat ze wat van mij willen. Nooit even vragen hoe het gaat, maar gelijk ‘heb jij nog….’ Ik zeg altijd glashard nee, terwijl ik het vaak nog wel heb….
Delen is inderdaad wederzijds geven en nemen. Ik snap je gevoel trouwens wel hoor, zou ik ook last van hebben ;)
Het leven bestaat uit geven en nemen, dat houdt alles mooi in balans, zo ook vriendschappen en zakelijke relaties.
Helemaal waar wat je geeft krijg je ook terug. Niet in afgewogen bedragen maar in gezelligheid en respect. Maar er moet wel balans zijn.
Precies! Ik ben nog wel eens de geen geweest die gaf en niets terug kreeg en dat accepteerde ik even, maar op een gegeven moment was het over en stopte ik met de vriendschap. Terwijl ik met mijn zus juist altijd dat wederzijdse respect heb gehad, werkte zij en studeerde ik, dan betaalde zij een extra rondje in de kroeg en had ik later eens wat over, dan deelde ik met haar. Alleen maar even een dank je wel is zo belangrijk.