Het er niet bij horen gevoel

Het “er niet bij horen gevoel”. Ik had het heel lang niet meer gehad.

Het is mij niet onbekend dat gevoel: ik had het op het schoolplein van de basisschool met regelmaat.
De kinderen van mijn klas leken een andere taal te spreken dan ik, terwijl ik ze toch gewoon kon verstaan…

Ik woonde aan de ene kant van de school, zij aan de andere kant. Toen het enige meisje dat ook aan “mijn” kant woonde, naar Nieuw Zeeland emigreerde (nou ja haar ouders dan), was ik de enige die altijd alleen naar huis liep. Buiten dat, ging het altijd over zaken waar ik helemaal geen verstand van had.

De “wie van de acht-quiz” bijvoorbeeld. Daar had iedereen het over. Wisten ze dan niet dat Mies Bouman een heel naar mens was, die lelijke dingen over de koningin zei? Wisten ze niet dat spelletjes voor volwassen mensen, heel dom zijn? Dat zei mijn moeder, maar hier scheen een andere waarheid te gelden… Ik stond erbij en ik keer erna.

Natuurlijk werd ik ouder, leerde om zelf te denken, leerde om situaties te analyseren en mensen te begrijpen. Natuurlijk had ik nog wel eens het gevoel dat ik er een beetje buiten stond, maar dat kon ik dan makkelijk analyseren. “Jij bent nu eenmaal niet van hier”, zeiden de Limburgers goedmoedig tegen me, in de jaren dat ik in Limburg woonde. Zo was het ook. Daar was niets aan te doen en niemand vond het echt erg.

Kortom, ik had niet verwacht, dat ik ooit nog last zou krijgen van het “er niet bij horen gevoel”. Toch overkwam het me.
Vorig jaar gaf ik me op voor een marketing cursus, bij iemand die ik ken en waarvan ik weet dat ze haar vak verstaat. Met een groepje van acht ZZP-ers volgden we haar online lessen. De bedoeling was dat we ook van elkaar zouden leren en elkaar zoveel mogelijk zouden helpen.

Een clubje…

Toen gebeurde het: twee van de leerlingen, vormde samen met de juf een groepje. Een steeds hechter groepje. Een groepje dat mij steeds meer het gevoel gingen geven: wij geven workshops, challenges, cursussen en jouw aandeel is dat jij die gaat volgen. Tegen betaling uiteraard. Jij vindt ons leuk en wij doen niks voor jou. Dat was zo anders dan dat ik me had voorgesteld, dat het een tijdje duurde voor ik me realiseerde dat ik het “er niet bij horen gevoel” had. Toen ik het eenmaal door had dacht ik: “dat klopt toch? Zij hanteren een stijl die de jouwe niet is. Jij bent niet van hier. Daar kan niemand wat aan doen en dat is ook niet erg!”

Ik moet bekennen, dat ik me met plezier af heb gemeld voor hun nieuwsbrieven en dat ik ze met enige voldoening op facebook heb ontvriend. Kinderachtig he? (maar wel leuk!)

lees ook: de week van de eenzaamheid

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like