Het Assepoester- gevoel
Het Assepoester- gevoel
Ik mag het van mezelf zeggen: ik sta gemakkelijk voor iemand klaar.
Dat is niet echt een verdienste, ik ben met die knop geboren. En ook nog eens zo opgevoed dat het vanzelfsprekend is dat je een ander even een handje helpt. Zo vanzelfsprekend dat je daar ook niets voor terug hoeft te krijgen. “Doe wel en zie niet om”, met dat gezegde ben ik groot geworden.
En hoewel ik vele zaken uit mijn opvoeding achter me heb gelaten (wat een nette manier is om te zeggen, aan mijn zolen heb gelapt), heb ik dit stukje altijd vast gehouden.
Het is mijn beslissing
Dat komt omdat ik vind dat het mijn beslissing is of ik iemand wel of niet help. Het is dus ook mijn plezier, de ander hoeft mij nergens dankbaar voor te zijn. Al is het natuurlijk leuk te merken dat je gewaardeerd wordt. Daar niet van.
Het kan zijn dat ik vind dat iemand veel vraagt, dan trek ik me stilletjes aan terug, ondertussen inwendig vloekend dat ik mijn grenzen niet duidelijk heb aangegeven. Echt grenzen aan geven is een hoofdstuk in het boek van het leven dat ik nog moet bestuderen. En een beetje rap ook.
Want de laatste tijd begin ik last te krijgen van wat ik noem: het Assepoester gevoel.
Assepoester moest werken in de huishouding, vervelende karweitjes opknappen voor haar luie stiefzussen, die niets hoefden te doen.
Er was dus geld genoeg in dat huishouden. Assepoester moest alleen maar werken omdat dat zo goed uitkwam.
En daar zit het echte Assepoester gevoel…
Dat gevoel: ik doe dit omdat het jou makkelijk uitkomt, maar eigenlijk kan je het best zelf….overkwam me de afgelopen weken twee keer kort na elkaar. Wie weet hebben mensen wel vaker dingen aan me gevraagd die ze heel goed zelf hadden kunnen oplossen, maar dan ben ik me daar niet bewust van geweest.
Nu weet ik dat het me kan gebeuren.
En nu is de vraag: wat doe ik daartegen?
Een ding weet ik alvast zeker: het heeft geen zin om te wachten op mijn petemoei.
Dit moet ik zelf doen. (ikke wel )
Lees ook : soms heb ik last van mijn Calimero
De vraag is of je er voldoening uit haalt. Zo ja, dan is het niet erg. Kernpunten! Zo niet, nee zeggen. Hoe moeilijk dat soms ook is.
Herkenbaar. Ik was vroeger ook zo. Lekker gemakkelijk voor anderen. Uiteindelijk is toen toch een keer ergens een bom gebarsten. Ik heb met moeite moeten leren maar ik heb het wel geleerd: goed zelf op de strepen staan want een ander doet het niet voor je. Sterkte/succes!
Wat lief dat je mensen helpt. Jammer dat anderen daar misbruik van maken.Ik sta altijd klaar voor iedereen heb ik en keer iets nodig dan kan niemand.
Dat is dus een ding wat me partner en ik in ons leven hebben veranderd stonden altijd meer voor anderen klaar dan onszelf en toen hij heel ziek was kreeg ik weinig hulp van de mensen waar wij wel altijd klaar voor stonden.
Dat herken ik wel een beetje..gelukkig stonden er in ons geval een heleboel mensen wel klaar!
Herkenbaar hoor! Ik hielp pas bij een dagje op school, en was ingedeeld bij een compleet andere klas dan ik had gewild (als in, die van mijn eigen kind…). Toen ik daarover klaagde tegen een andere moeder, zei ze: “leer je het dan nu af om je hulp altijd maar aan te bieden!”
Dat was even een eyeopener. Ik had me nooit zo gerealiseerd dat dat ook een optie was: gewoon komen zonder te helpen…
Op mijn blog help ik ook graag mensen, maar daar heb ik dat Assepoester gevoel gelukkig niet bij. Ik denk wel dat dat belangrijk is, dat je altijd kijkt naar de andere kant: wat levert het een ander op en wat levert het jou op? Als dat niet in evenwicht is voor jezelf, moet je het niet doen.
Dat klopt hoor, het klonk vroeger in mijn oren heel onaardig als ik de vraag durfde te stellen ( voor mezelf) wat heb ik eraan.Nu begin ik te leren dat het heel verstandig is zaken in evenwicht te houden. Niet alleen voor mij: ook voor de ander
Heel herkenbaar. Ik sta ook gemakkelijk en graag voor iemand klaar, maar heb soms wel het gevoel alsof mensen het te makkelijk gaan vragen ook, als ze weten dat je geen nee gaat zeggen.
Ik help zelf ook graag anderen, maar durf ook wel nee te zeggen. Kan dan soms hard overkomen, omdat ze niet anders gewend zijn, maar soms kunnen ze ook wel iets zelf…
Bewustwording is meestal de eerste stap. En dan volgt stap 2: er iets van zeggen van zelf.