Maandagmorgen
“Wat zou je veranderen hier in huis als ik er niet meer ben?” Het was maandagmorgen. Het ontbijt was net genuttigd en ik vulde de emmer water met allesreiniger om de badkamer haar wekelijkse poetsbeurt te geven. Eigenlijk was ik helemaal niet van plan om deze vraag te stellen maar hij kwam er gewoon uit. Dat heb ik vaker. Het is een soort milde vorm van Gilles de la Tourette heb ik mezelf ooit toegestaan.
Een verbaasde blik was zijn antwoord. Ik schatte in dat hij ging zeggen: “hoe bedoel je? Of: ga je dood dan?” En hij zei ‘hoe bedoel je? Ga je dood dan?’ Zoiets is de logische optelsom van veertig jaar samen lief en leed delen.
‘Nee hoor, het was Gilles, niet ik,’ zei ik snel. Ik doopte mijn schuurspons in het warme sop en zeepte de doucheramen in zodat het vuil alvast kon weken. Eerst maar de randen onderin want mijn knieën kunnen deze houding alleen maar volhouden wanneer ik nog energie heb en geloof me die heb ik niet meer als ik eerst al die ramen sop. Ik ben tenslotte geen dartele twintiger meer. Ik wachtte op zijn gebruikelijke commentaar dat ik het in de verkeerde volgorde deed maar tot mijn verbazing bleef dat uit en zei hij alleen maar ‘daar vraag je me wat. Ik zou denk ik dat schilderij met die olifanten meteen wegdoen en die stoel van mijn vader. Die kan ook wel naar de kringloop.’
Zijn stem klonk behoorlijk enthousiast. Meende hij dat nou?
Maar hij was niet meer te stoppen. De hele inboedel kwam aan de beurt. De kast moest wijken voor een exemplaar wat hij in een woonblad had gezien. Hij viste zelfs het blad uit de mand met oud papier en duwde het onder mijn neus. ‘Kijk!’ zei hij. ‘Dat groen past bij dit behang. Hoewel?…’ Oh nee, ik kende die blik. Dat wordt behangen, dacht ik geschrokken.
Of misschien ga ik wel verhuizen, zei hij ineens
Dat was teveel. Behangen had ik nog wel aangekund maar dat hij dit huis zou verlaten als ik er niet meer zou zijn dat kon ik niet bevatten. Roerloos stond ik daar. Op mijn blote voeten op een ineens ijskoude badkamervloer. Met een man die al aan het verhuizen was. Hij vroeg nog net niet ‘wanneer ga je dan?’
Ik durfde hem niet aan te kijken. Betekende alles wat wij samen hadden dan niets voor hem? Moedeloos liet ik de spons in de emmer vallen. De tranen branden verraderlijk achter mijn ogen.
Maar dan hoor ik ineens: ‘surprise!’ Er zat onmiskenbaar die lach in zijn stem waarvan hij wist dat ik die alleen kende. Voorzichtig draaide ik me naar hem om. Nog niet helemaal gerust of ik die lach wel echt had gehoord. Maar zijn gezicht sprak boekdelen toen hij zei: ‘grapje! Van Gilles persoonlijk! Maar van die kast meende ik. Vind jij hem ook niet leuk?’
Ik keek nog eens goed naar de kast in het woonblad. Perfecte vorm, prachtig afgewerkt, perfecte kleur en ik keek naar de oude kast in de kamer. Met de krassen, de kale poten en de gebladderde verf hier en daar en ik zei: ‘nee, wacht daar maar mee tot ik er niet meer ben.’
Wat kan je dan schrikken als iemand een grapje met je uit haalt. Ik ben momenteel nog zo jong dat ik eigenlijk nooit met dit soort vragen bezig ben… Gelukkigg
Een moeilijke vraag maar ik zou niet veel tot bijna niets weg doen denk ik. Al weet je dit pas echt als het zich voor doe. Dus ik hoop dat ik het nog lang niet ga weten.
Ik heb wel degelijk een aantal dingen die ik weg zou doen hoor, als mijn partner er niet meer zal zijn haha. Verder wil ik er eigenlijk nog niet te serieus over nadenken. :)
Heel mooi geschreven. Het lijkt me lastig om te bedenken wat ik zou doen in case ik een partner had die er niet meer was.
Het zet me wel direct aan het denken, want wat zou ik doen als mijn vriend er plotseling niet meer is… pfff, niet te lang bij stil blijven staan.
Oeh, ik had net als Lodi hierboven ook geen idee waar het heen ging. Goed geschreven.
Liever wil ik hier nog even niet over nadenken
ik zou geen idee hebben en eerlijk gezegd wil en sta ik daar ook liever nog niet bij stil
mooi geschreven, tijdens het lezen heb je geen idee waar de column heen ging, ik verzon er al van alles bij, knap vind ik dat. Enne die vraag, ik heb zitten denken, maar ik zou niets kunnen bedenken wat ik dan weg zou doen ( of wat mijn man weg zou doen)