zelfmedelijden en een snerthumeur...

Gisteren had ik het: gewoon een echt eerlijk ouderwets snerthumeur en een tikkie zelfmedelijden.

Je vraagt je af (tenminste ik doe dat en jullie vast ook): waar komt zo’n bui nu vandaan?
Waarom was ik gisteren wel stik chagrijnig en vandaag helemaal niet ?
Het was gisteren net zulk weer als vandaag; broeierig vervelend weer.
Mijn werk ging niet beduidend slechter dan vandaag, nou ja ook niet beduidend beter, laten we eerlijk blijven. Het is vakantietijd, coronatijd met andere woorden: komkommertijd. Vervelend maar part of the job. Geen goede reden voor een snerthumeur.
Gisteren deed niemand extra rot tegen me, bij Albert Hein drong niemand voor. Uit voorzorg, dat moet ik toegeven, ben ik ook geen boodschappen gaan doen. Maar toch….

De ene dag voor de andere en je kan je zo wezenlijk anders voelen. Vroeger gaf ik dan de schuld aan de hormonen, die kunnen toch niks terug zeggen. Bovendien als je als vrouw zegt; “o joh laat me even, jeweetwel de hormonen”, krijg je altijd alle begrip. Heerlijk. Ik hou van begrip.

Nou zijn die hormonen bij mij al een tijdlang gestopt, dus daar kan ik het niet meer op schuiven. Alles bij elkaar was ik zo’n 10 jaar in de overgang. Jullie begrijpen inmiddels: die heeft van heel wat snerthumeuren de schuld gekregen.

die traan uit zelfmedelijden

En niet alleen van de snerthumeuren hoor, ook van de huilbuien die er zo spontaan om niks kunnen opwellen.
Hmmm, nou ja…huilbuien is een groot woord. Huilen, dat kan ik eigenlijk niet. Maar als ik een snerthumeur heb wil ik nog wel eens een traan uit zelfmedelijden storten. Of twee. Reuze sneu zit ik dan te sniffen…bij voorkeur alleen. Want alleen alleen kan ik pas echt zelfmedelijden op roepen.
Zodra er publiek bij is, snuit ik mijn neus en roep opgewekt: “komkomkom, het valt allemaal reuze mee, wie wil er een glaasje wijn!”

En laten we eerlijk zijn: de volgende dag valt het allemaal weer reuze mee (of zou dat toch door dat glaasje wijn komen?)