mijn boek verschijnt bijna, dat is een bijzonder gevoel...

Vol verwachting en een oud gevoel…

Het zijn moeilijke dagen. Oh, niet in de zin dat er iets ernstigs is gebeurd of dat mij iets verschrikkelijks te wachten staat. Integendeel. Er staat juist iets te gebeuren waar ik mij al maanden op verheug. Binnenkort zal ik het boek wat ik geschreven heb, echt in mijn handen voelen. Waarom dan dat onrustige gevoel dat mij al weken teistert? Waarom heb ik niet dat gevoel van lang geleden, dat ik haast niet wachten kon tot ik jarig was, of op het schoolreisje naar de Efteling bijvoorbeeld. Of op de zaterdagavond als ik op mocht blijven? Dat heerlijke gevoel dat er iets te gebeuren stond waar je blij, wat zeg ik, waar je gelukkig van werd.

Ik weet het niet. Of toch wel? Ben ik bang dat niemand het zal lezen? Dat het tegenvalt en dat iedereen dan toch zal zeggen: ‘zie je wel, je kan er niets van. Ga maar breien of zo. Wie denk je wel dat je bent? Henriëtte Mulisch soms?’

Nee natuurlijk niet. Ik kom niet eens in de buurt. Ik ken mijn tekortkomingen heus wel. Meer dan goed voor me is misschien. Daar ben ik dan weer echt een vrouw voor. Het is niet voor niets dat ik nu pas debuteer. Debuteren? Ook weer zoiets: dat klinkt zo echt. Dat doen alleen echte schrijvers. Ik ben toch geen echte schrijver? Nou zie je wel, dit bedoel ik dus. Hier draait mijn denken nu elke keer op uit. En dus is het ook niet verwonderlijk dat ik even zovele keren per dag de hele boel weer terug wil draaien. Alsof ik er nooit aan begonnen was.

‘Oud gedrag’ noem ik dat. De onzekerheid over mezelf die tot ver na mijn pubertijd voortduurde. Het is weer helemaal terug. Ik dacht dat ik er mee afgerekend had. Niet dus en inherent aan dat gedrag viert de twijfel hoogtij. Worden alle eventuele initiatieven al bij voorbaat stilgelegd. Of liever lamgelegd. Zelfs het schrijven van columns stagneert. Minutenlang blijft het scherm leeg, loop ik weg, kom ik terug, schrijf wat woorden die ik meteen weer delete en dat al dagenlang.

Nee, het zijn moeilijke dagen. Mijn droom komt uit. Mijn talent heb ik gebruikt en toch is daar twijfel, angst en onrust.

Vissen

Maar ineens besef ik weer wat het betekent om onder het sterrenbeeld Vissen te zijn geboren. Het symbool van twee vissen die ieder een andere kant op willen maar toch verbonden zijn met elkaar. Het is mijn lot. En geloof me, ik zou niet anders willen. Soms, zoals nu, voelt het alsof ik in een achtbaan van emoties zit. Maar dat is zoveel mooier dan in een achtbaan in een pretpark of kermis.
Mijn gevoel kantelt, het visje van de angst strekt zijn vin naar de vis van verwachting. Ze vinden elkaar. Net op tijd.

Laat maar komen!