Prison Break. Door Marisss

Hoe je gevangen kan zijn….

Abrupt ontwaak ik uit mijn droom. Mijn ogen moeten wennen aan het donker. Ik zoek naar het nachtlampje naast mijn bed. Tot mijn verbazing voel ik geen enkel object. Mijn hand reikt in de verte, nog steeds niets. Mijn bewustzijn ontwaakt en het voelt mijn hart als een razende tekeer gaan. Ik schrik en ga rechtop zitten.

Dan bemerk ik de pijn in mijn lichaam. De vele sensaties in mijn rug, nek en schouders. Ook voel ik dat ik het koud heb, rillingen over mijn hele lichaam. Automatisch wil ik de warme deken over me heen trekken. Troost zoeken in de foetus houding. Mijn warme kruikje dicht tegen mijn buik aan. Mijn hoofd rustend op mijn zachte kussen. Maar geen van dit alles is aanwezig, hier, in deze ruimte.

Het dwingt me mijn andere zintuigen te gebruiken. Mijn gehoor zegt me niet meer dan dat het een overweldigende stilte ervaart, afgewisseld met een enorme drukte en chaos. Het contrast kan niet groter zijn. Het is beangstigend. Ik begrijp het niet. Ik probeer het af te tasten. De tast, ja .. wat voel ik? Wat voel ik in deze ruimte? Wat is er aanwezig dat mij doet begrijpen waar ik ben, wat er gebeurt met me?

Ik voel aan alle kanten, ik loop door de ruimte, maar ik ontdek niets. Geen bed, geen nachtkastje, geen lichtknop, niets. Maar hoe groot is mijn ruimte dan, vraag ik me af. Ondertussen is de paniek al behoorlijk toegeslagen en ben ik wanhopig op zoek naar een deur of een raam. Niets, geen uitweg? Zijn er dan muren die mijn ruimte afschermen of beschermen? Ik loop een tijdje op en neer, maar kan niets ontdekken. Ik laat mezelf op de harde grond zakken en begin te snikken. Wat is dit? Een eindeloze leegte? Ik voel de wanhoop op komen.

Ik begin nu te rennen, te schreeuwen en te slaan. Er moet toch een uitweg zijn? Voor ik het weet ren ik al uren aan een stuk, zonder dat ik weet waar ik ben of waar ik heen ga. Ik schreeuw de longen uit mijn lijf, totdat ik geen stem meer heb. Ik sla in het wilde weg, maar er valt nergens tegen te slaan, want er is niks. Dus ik begin mezelf te slaan, steeds harder. En omdat dit mijn paniek en wanhoop nog steeds niet verminderd, begin ik ook op mezelf te schelden.

Eerst nog betekenisloze woorden, maar na een tijdje wordt het steeds persoonlijker. Ik maak mezelf voor van alles uit, ik kleineer mezelf tot op de bodem. Neem mezelf kwalijk dat ik hier in deze situatie zit, dat ik geen uitweg vind, dat het mijn schuld is, dat ik het hoor te begrijpen. En vervolgens neem ik het mij kwalijk dat ik boos op mezelf ben, dat ik emoties voel, niet sterk genoeg ben, dat ik geen controle meer ervaar. Dat ik niet perfect ben.

Wij mensen zijn ingewikkeld

In de verte hoor ik stemmen, troostende woorden. Als ik me goed concentreer zie ik tussen alle mist reikende handen, liefdevolle blikken. Maar het lijkt zo ver weg, ik kom er niet bij of aan. Er staan teveel obstakels in de weg. Drempels, muren, dalen, de grond lijkt ineens niet meer zo vast. Ik banjer mezelf door de ruimte, ik val en sta weer op. Ik klim en klim maar val weer terug naar beneden. De liefdevolle mensen aan de andere kant blijven staan, ze bewegen niet, blijven mij de hand reiken. Ze zullen er altijd zijn, zij staan rotsvast. Op dat moment besef ik dat dit mijn proces is, ik moet in beweging komen. Het is mijn weg naar hun toe, en niet andersom. Het is mijn proces om uit deze ruimte te komen, of om vrede te vinden in deze ruimte, accepteren wat er is.

Wij mensen zijn ingewikkeld. En ook best raar. We kunnen het onszelf namelijk zonder reden ontzettend moeilijk maken. Bovendien hebben we het meestal niet eens door. Dit gebeurt vooral in ons hoofd: al die stemmetjes, gedachten, angsten en onzekerheden die de hele dag door elkaar heen kwetteren. Niet alleen kost dat veel onnodige energie, maar we kunnen onze energie hiermee ook volledig vastzetten. We zetten onszelf gevangen in een zelfgecreëerde virtuele gevangenis.

Zo gevangen

Ik was zo gevangen in gedachten en angsten; voor elke gebeurtenis op zoek naar een verklaring, een oorzaak, een waarheid, een waarom. Ik durfde niet iets los te laten voordat ik het in mijn hoofd had opgelost omdat ik dacht dat later dan alle problemen terug zouden komen. Met oplossen bedoel ik ongedaan maken, want zo liep ik, gevangen in gedachten en angsten, de afgelopen jaren rond.
Door mijn eigen gevoel raakte ik zo in de war dat ik niet meer weet wat goed en niet goed is, dat ik niet meer weet hoe ik me moet voelen. Het is tijd om mezelf te bevrijden.

Ik denk dat juist door het controlesysteem weg te halen, ook de angsten die ik heb zullen verdwijnen. Want er wordt immers geïsoleerd, gelogen, afgescheiden en gecontroleerd vanwege alle angsten die in ons omgaan. Als de bron waarvan we komen liefde is en alles één is, dan is (zelf)liefde ook het enige juiste antwoord op al onze vragen. Ik wens u veel kracht, moed en liefde bij het uitvoeren van uw eigen prison break.

lees ook: Hoog gevoeligheid in Balans

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like