Het geslachtsdeel van de rennende atleet...

Soms lees ik nieuws waar ik werkelijk een tijdje over na moet denken. Zoals dat artikeltje in NU.nl over het geslachtsdeel dat tijdens een hardloopwedstrijd in Colombia bij een rennende hardloper uit de broek valt…

Het zal je maar gebeuren! Je bent net een paar rondes lekker hard rondjes aan het lopen, het zit er misschien wel in, dat je nog gaat winnen ook en wat gebeurt er? Boem! Daar valt ineens je piemel uit je broek.

Tja, wat doe je? Stop je en raap je hem op? Met alle kans dat je op achterstand komt en de wedstrijd niet wint?
Of denk je bij jezelf: “Ahh, laat maar, die raap ik straks wel op”.
Je hoeft je er tenslotte niet echt zorgen om te maken: alle andere renners hebben hun piemel nog. Voor zover we weten dan, het kan natuurlijk zijn dat die er bij hen al lang geleden is afgevallen. En dat ze hem niet op tijd hebben kunnen oprapen om hem er weer aan te zetten.

Mannen kennende, vind ik het heel voorstelbaar, dat ze ietwat zwijgzaam zijn over hun edele delen, vooral als het over een mankementje of liever gezegd, ontbrekend onderdeel van deze delen gaat.

Mannen en hun geslachtsdeel

Er vanuit gaande dat mannen toch wel een emotionele band met hun geslachtsdeel hebben ( ze noemen hem tenslotte niet voor niks hun jongeheer)lijkt het me moeilijk voor de renner in kwestie om dat geslachtsdeel te laten liggen, tot hij klaar is met de wedstrijd.
Want nu kan iedereen hem zien….en je voelt de “grappen” al aankomen.

Zo doorredenerend, kan een man niet anders doen dan stoppen en oprapen. Het zit gewoon in zijn natuur. Hoe jammer ook: hij zal moeten accepteren dat hij deze wedstrijd gaat verliezen.

Maar, zou het niet kunnen dat we voorstellen dat in het geval van een vallend geslachtsdeel , de wedstrijd gewoon even stil gelegd wordt?
De scheids blaast twee keer op zijn fluitje en iedereen blijft staan waar hij staat. De onfortuinlijke renner bukt zich, raapt zijn geslachtsdeel op en stopt het in zijn broekzak.

De scheidsrechter fluit drie keer en….daar gaan ze weer!