gelukkig zijn of het worden, het kan op zoveel manieren...

Een jaar gelden ongeveer, logeerde met regelmaat een vriend bij ons. Hij was in een onaangename scheiding gewikkeld. Zijn binnenkort, ex-vrouw, presteerde het om over alles een rel te schoppen, tot de laatste CD aan toe.
Eerlijk is eerlijk, onze vriend was ook wel een beetje materialistisch. Dat hij zijn mooie grote huis met enorme tuin moest verkopen, het ging hem echt aan het hart. Hij was er zo trots op, dat hij dit bereikt had… En dat is ook wel weer begrijpelijk. Om hem op te vrolijken namen we hem op een warme zomeravond even met ons mee, naar onze volkstuin. Gewoon voor de gezelligheid. En om te helpen de bonen water te geven.

Hij hielp dapper mee en bewonderde onze tuin.

Terug thuis, aan een biertje en een wijntje zei hij plots: “Als ik jou en T, zo over die tuin zie lopen, zo druk in de weer en zo gelukkig met een klein lapje grond, dan zet me dat toch wel aan het denken.
En dat zette mij weer aan het denken.

Wat maakt me gelukkig?

Wat maakt me toch zo gelukkig, met dat inderdaad kleine lapje grond?
Het is denk ik een combinatie van dingen: ik hou van bezig zijn en buiten zijn. Ik vind het fijn om resultaat te zien van mijn inspanningen. Ik vind het fijn ( het mag raar klinken) om een stijve rug te krijgen van het wieden, dat geeft me het gevoel dat ik echt iets gedaan heb. En het maakt me gelukkig dat samen te doen met de liefste man van de wereld.

En, en dat is denk ik het allerfijnste, als het niet lukt, dan is dat de natuur, dan is dat overmacht. In onze enorme verwijt en claim cultuur is het zo rustgevend, dat de natuur je af en toe de baas is. En niks en niemand anders.

JA, daar word ik keer op keer heel gelukkig van.