fat shamen is het nieuw of van alle tijden...

Met enige regelmaat duikt het op: de discussie over fat shamen. en nu in tijden van Corona meer dan ooit

Fat shamen voor degenen onder ons die dit fenomeen nog niet kennen, is een verwoede discussie tussen: Te dik is: “ongezond, lelijk, verwerpelijk, zwak en afstotelijk” (ik geloof dat ik nu alles wel heb, aan lelijke termen) en ”ik ben trots op mezelf zoals ik ben, ik mag toch zeker wel een maatje meer hebben?”

Zoals gewoonlijk in dit soort discussies is de toon behoorlijk ongenuanceerd. De “shamers” hebben het het makkelijkst: eerlijk is eerlijk, van veel eten word je zwaar en te zwaar zijn is ongezond ( heel ongezond)
Maar is het eerlijk en redelijk? Verre van dat. Bijna de helft van de Nederlanders is te zwaar (BMI hoger dan 25) en 16 procent heeft obesitas (BMI hoger dan 30).
De vrouwen met een maatje meer – en zoals je ziet zijn dat er best een boel – zitten dus rap in de verdediging. Dat zie je ook in de discussie. Ze beroepen zich op : “je mag trots zijn op wie je bent, je bent meer dan je gewicht…mensen moeten niet zo in hokjes denken” En daar is natuurlijk absoluut niks tegen in te brengen.

Table of Contents

Laten we ‘fat’ definieren

Een gezond BMI is vastgesteld op 18,5 en 25. Is dat getal heilig? Ik zou zeggen van niet. Het is maar een getal. En we zien dat er nogal wat ruimte zit tussen die twee getallen. Tussen de 25 en 30 spreekt men ver overgewicht. En daarboven kom je in de zone die we obese noemen.
Naar mate je wat ouder wordt, gaat dat BMI omhoog.
Die BMI is niet meer en niet minder dan een indicatie hoe gezond je gewicht is in verhouding tot je lengte. Maar er zijn nogal wat uitzonderingen. Leeftijd heb ik al genoemd. Mensen van Aziatische afkomst (Zuid-Azië, Indonesië, China en Japan) hebben een hogere vetmassa dan mensen van Westerse afkomst, bij een vergelijkbare BMI.
Maar ook een krachtsporter kan, zonder een gram vet teveel een hoge BMI hebben. Kortom fat shamen is behoorlijk aanmatigend, wanneer je geen idee hebt van de onderliggende factoren.
En dan hebbben we het nog niet eens gehad over mensen met bv schildklier problemen en andere ziekten die er voor zorgen dat je makkelijk dikker wordt.

Een lastig onderwerp dat fat shamen

Ik vind het een heel lastige onderwerp: natuurlijk iedere vrouw mag trots zijn op zichzelf en natuurlijk is te zwaar zijn echt niet goed voor. Dat blijft in mijn gevoel tenminste mekaar bijten. En mijn vraag blijft: hoe ga je daar mee om? Ik wil me niet schuldig maken aan kwetsend en discriminerend gedrag.
Dus moet ik mezelf de vraag stellen
Hoe kijk je tegen overgewicht bij andere vrouwen aan, wat zeg je wel en wat denk je stilletjes bij jezelf??
De vraag: wat denk je stilletjes bij jezelf, is daarin cruciaal.

Fat shamen gaat over meer dan gewicht.

Uit alle onderzoeken en verhalen van vrouwen komt een ding akelig duidelijk naar voren. Wij stellen teveel aan gewicht op een lijn met: zwak, mateloos, onproductief en eigenlijk….onacceptabel.
Dat zijn gedachten waar je jezelf niet op wil betrappen! Maar toch…als #blacklivesmatter ons een ding heeft geleerd, is het wel dat we onbewust veel meer discrimineren dan dat ons bewust lief is….

Na lang nadenken, durf ik te stellen dat ik nog nooit iemand heb aangekeken op haar te zwaar zijn, maar dat ik me wel vaak heb afgevraagd: hoe is dat zo gekomen? Aan die vraag kan ik me niet onttrekken. En als ik eerlijk ben, die vraag stel ik niet: bang om te kwetsen. En daar heb ik ook gelijk in. Ik vraag tenslotte ook niet aan iemand met een zwaar ondergewicht: “he meid, hoe kom jij zo ongelooflijk skinny”

Stilletjes denk ik…

Stilletjes denk ik bij mezelf, dat het nooit leuk kan zijn, om zo zwaar te zijn. Al is het alleen maar omdat je het gewicht steeds mee moet nemen. En dat kan ik weten, ik kwam in mijn beide zwangerschappen ruim 30 kilo aan. Ik vond het een sjouw. Dus als een vrouw zegt: ik heb van mijzelf geaccepteerd dat ik ben zoals ik ben, dan is dat knap. En daar moeten de fat-shamers vanaf blijven. Als ze dat doen, ontstaat er vast wel de ruimte om te erkennen dat te zwaar zijn niet altijd goed voor je is.

En dan kan dit hele gedoe stoppen, want wat hebben we er met elkaar aan? Helemaal niks. In tegendeel. Fat shamen zorgt er alleen maar voor dat vrouwen (waarom hebben mannen hier veel minder last van), zich doodongelukkig gaan voelen. De kans dat je van ellende gaat eten, is levensgroot aanwezig. En dan heb je met fat shamen het tegenover gestelde bereikt van wat je beoogde. Dat is een. Twee is natuurlijk dat de ene mens de ander de maat niet behoort te nemen over haar levensstijl. Behalve als die levensstijl een gevaar is voor derden. Maar dat is een totaal ander verhaal

Lees ook: 7 manieren om minder populair te worden