Even duidelijk zijn, alsjeblieft.

Duidelijk zijn, geeft ruimte: een pleidooi om te zeggen wat je wil.

“Nee”, zei mijn vriendin, toen we Rotterdam aan het onveilig maken waren, “ik vind deze kant op veel leuker, dus ik wil deze kant op.”
We staken de straat over, om aan de kant te blijven lopen, waar haar voorkeur lag. Al doende keek ze me schuin aan en zei: ”Goed he, dat ik dat gewoon zeg!” Ze heeft een lange succesvolle weg afgelegd naar een meer assertief bestaan.

Terwijl ik “ja !!” roep, wordt me ineens iets duidelijk. Doordat mijn vriendin heel duidelijk is in wat ze wil, geeft ze mij de ruimte om ook duidelijk te zijn.
Ze schrijft de code: laten we allebei zeggen waar we behoefte aan hebben. Ik zeg: ik wil die kant op, laat maar horen wat jou leuk vindt. Als ik mag zeggen wat ik wil, mag jij dat ook.

Zeggen wat je wil

Wanneer je allebei uitspreekt wat je wil, dan kan  het natuurlijk gebeuren, dat je zaken wil die niet te verenigen zijn. En dat geeft natuurlijk wrijving, om niet te zeggen: bonje, ruzie, onenigheid, gedoe.
Dat moet je toch niet willen??

Je kan veel beter je mond houden, inschatten wat die ander wil, vervolgens de zaak zo proberen te sturen dat het gaat zoals jij voor ogen had….
Het voordeel is dat je nooit openlijk ruzie hebt. Dat is een waarheid: zeker en vast.
Maar ondertussen lopen beide partijen zich stilletjes aan te passen en stilletjes de zaken hun kant uit te krijgen…Ook niet echt relaxed. En meestal einig je dan op een plek, waar je allebie niet wou wezen…

Een pleidooi voor duidelijkheid

In een goede verstandhouding, kan je gewoon tegen elkaar zeggen: ”Ik wil graag die kant op”
Dat kan je maken omdat je de ander daarmee dezelfde ruimte geeft om haar wensen kenbaar te maken.
En botsen wensen? Dan is er niks aan de hand, dan los je dat samen op. Openheid is vele malen prettiger dan stilletjes bijsturen.

lees ook eens: een opgeruimd type en lees eens Zwervers

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Like